Του Καζούο Ισιγκούρο Εκδόσεις Ψυχογιός

"Είναι μια υπέροχη τιμή, κυρίως επειδή σημαίνει πως βρίσκομαι στα ίχνη των μεγαλύτερων συγγραφέων και αυτό είναι ένας καταπληκτικός έπαινος", δήλωσε στο BBC ο Βρετανός συγγραφέας Καζούο Ισιγκούρο που τιμήθηκε πριν λίγες μέρες με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017. H Σουηδική Ακαδημία τον επέλεξε επειδή "αποκάλυψε στα μεγάλης λογοτεχνικής δύναμης μυθιστορήματά του την άβυσσο που ανοίγεται κάτω από την απατηλή αίσθηση της σύνδεσής μας με τον κόσμο".
"Τα απομεινάρια μιας μέρας" είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας των τελευταίων χρόνων, το μυθιστόρημα που έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο τον Kαζούο Iσιγκούρο, χαρίζοντάς του το 1989 το Booker Prize. Το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Τζέιμς Άιβορι με πρωταγωνιστή τον Άντονι Χόπκινς.

Μέσα από τις σελίδες του, ο Καζούο Ισιγκούρο ζωγραφίζει με την πένα του το συγκινητικό πορτρέτο του Στίβενς, του τέλειου μπάτλερ, και του κόσμου του, που ξεθωριάζει στον απόηχο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για ένα σύγχρονο κλασικό μυθιστόρημα, μια όμορφη αναπόληση της ζωής ανάμεσα σε δύο πολέμους σε μια αγγλική έπαυλη, μια καθηλωτική επίκληση σε χαμένα όνειρα και χαμένους έρωτες.

[...]το αγγλικό τοπίο -έτσι τουλάχιστον όπως το είδα σήμερα το πρωί- έχει μια ποιότητα που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να έχουν τα τοπία άλλων χωρών, όσο εντυπωσιακά κι αν είναι σε πρώτη όψη. Πιστεύω ότι είναι μια ποιότητα που κάνει το αγγλικό τοπίο ξέχωρο για κάθε αντικειμενικό παρατηρητή επειδή προσφέρει την πιο βαθιά ίσως ικανοποίηση του κόσμου, και η ποιότητα αυτή μπορεί να συνοψισθεί καλύτερα με τη λέξη "μεγαλοπρέπεια", αλλά και ένα οδοιπορικό ενδοσκόπησης: αναμνήσεις ή αποσπάσματα από αναμνήσεις, μια συγκεκριμένη ανάμνηση με απασχολεί από το πρωί ή μάλλον ένα κομμάτι μιας ανάμνησης.[...]

Είναι το καλοκαίρι του 1956. O Στίβενς, ένας ηλικιωμένος μπάτλερ, το έχει πάρει επιτέλους απόφαση να κάνει διακοπές -ένα εξαήμερο ταξίδι με το αυτοκίνητο στη δυτική πλευρά της Αγγλίας. H περιήγησή του ωστόσο αναστατώνεται από τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής που την ανάλωσε προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον μακαρίτη λόρδο Ντάρλινγκτον, αλλά κυρίως από την ολοένα και πιο οδυνηρή αναπόληση της σχέσης του με την οικονόμο του σπιτιού, τη δεσποινίδα Κέντον. Για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Στίβενς αναγκάζεται να διερωτηθεί αν, τελικά, όλα αυτά που έκανε άξιζαν τον κόπο...
[...] Η σκληρή πραγματικότητα, για ανθρώπους σαν εσάς κι εμένα, είναι ότι δεν έχουμε άλλη εκλογή από το να αφήνουμε τελικά τις τύχες μας στα χέρια μεγάλων προσωπικοτήτων που βρίσκονται στο κέντρο αυτού του κόσμου και ζητούν τις υπηρεσίες μας. Ποιος ο λόγος να στεναχωριέται κανείς για το τι μπορούσε ή δεν μπορούσε να κάνει, ώστε να ελέγξει την πορεία που πήρε η ζωή του; [...] Κι αν ορισμένοι από μας είναι έτοιμοι να θυσιάσουν πολλά στη ζωή τους για μια τέτοια φιλοδοξία, αυτό από μόνο του, όποια κι αν είναι η τελική έκβαση, δεν αρκεί για να αισθάνονται περήφανοι κι ευχαριστημένοι; [...]

Εντέλει, τι έχουμε να κερδίσουμε αναλογιζόμενοι συνεχώς το παρελθόν, κατηγορώντας τον εαυτό μας για το γεγονός πως η ζωή μας δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε;
Το τέλος του βιβλίου μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους. Είτε ο μπάτλερ προσπαθεί να αντιμετωπίσει το πώς ξόδεψε τη ζωή του, είτε προσπαθεί να βρει πώς να συμπληρώσει το υπόλοιπο της ημέρας του, είτε να επιστρέψει στη ζωή του μπάτλερ που κάνει τα πάντα για να ευχαριστήσει τον εαυτό του με αποτέλεσμα να μην μαθαίνει εν προκειμένω από τα λάθη του παρελθόντος.

Με γλώσσα χωρίς υπερβολές, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο με χρήση αφήγησης και μια ιστορία που επικεντρώνεται στα "πρέπει" της ζωής μας που καμιά φορά δεν μας επιτρέπουν να εκφράσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Υπάρχει όμως πάντα δεύτερη ευκαιρία;