Στην Κύπρο φτάνει για τέσσερις παραστάσεις η θεατρική παραγωγή με το έργο Master Class, που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές στην Αθήνα.

Πρόκειται για ένα έργο του Τέρενς ΜακΝάλι βασισμένο στο περίφημο σεμινάριο που έδωσε η Μαρία Κάλλας στη Μουσική και Δραματική Σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης τα έτη 1971-72. Τον εμβληματικό ρόλο της Μαρίας Κάλλας κρατά η Μαρία Ναυπλιώτου. Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και μετάφραση του Στρατή Πασχάλη.

Το Master Class γράφτηκε και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1995, με πρωταγωνίστρια τη Ζόι Κάλντγουελ, αρχικά στη Φιλαδέλφεια και μετά στο Μπρόντγουεϊ γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία και διαγράφοντας έκτοτε, μια μακρά τροχιά σκηνικών ερμηνειών του σε ολόκληρο τον κόσμο. Ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες που έλαμψαν στον κεντρικό ρόλο, ενσαρκώνοντας τη μεγάλη ντίβα ήταν η Φαίη Ντάναγουεϊ, αλλά και η Φαννύ Αρντάν στο Παρίσι σκηνοθετημένη από τον Ρομάν Πολάνσκι.

Στην Ελλάδα, το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1997-1998 σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη και μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, με την Κάτια Δανδουλάκη στον ρόλο της Κάλλας.

Με ραγισμένη φωνή και καρδιά, η Μαρία Κάλλας στα χρόνια του '70, λίγο μετά το γάμο του άλλοτε πολυαγαπημένου της Ωνάση με τη Τζάκι Κέννεντι και την δική της εμβληματική εμφάνιση, στην άτυχη ωστόσο εμπορικά, κινηματογραφική «Μήδεια» του Παζολίνι, που η ίδια τον ερωτεύτηκε απελπισμένα, η μεγάλη αοιδός αποφασίζει να δώσει αυτά τα μαθήματα φωνητικής σε νέους τραγουδιστές.



Κινήσεις απόγνωσης λίγο πριν την καταβάλει η κατάθλιψη και τη θερίσει πρόωρα ο θάνατος, προτού κλείσει τα 54 της χρόνια. Τα μαθήματα αυτά μαγνητοσκοπούνται και οι φωτογραφίες της ίδιας με παντελόνια και γυαλιά να διδάσκει, κάνουν τον γύρο του κόσμου.



Πάνω σε αυτό το υλικό ο Τέρενς ΜακΝάλι δημιουργεί έναν συναρπαστικό διάλογο της Κάλλας με τους σπουδαστές και τον εαυτό της, αυτοβιογραφικό, αποκαλυπτικό για τα μυστικά της τέχνης της, ειρωνικό και γεμάτο χιούμορ, πικρό για έναν καινούργιο κόσμο που ανατέλλει και που δεν της ταιριάζει. Αυστηρή κι ανθρώπινη, σκληρή κι ευάλωτη, περήφανη κι απλή, αναπολεί, εξοργίζεται, κραυγάζει, γελάει σαρκαστικά, συντρίβεται, ειρωνεύεται, γίνεται κωμική, κλείνεται στον εαυτό της ή ανοίγει τόσο διάπλατα τα χαρτιά της που προκαλεί φόβο. Η μεταιχμιακή στιγμή ενός ιερού τέρατος, πριν γκρεμιστεί σε ένα ύστατο άλμα αυτοκαταστροφής. Όλο το έργο γεμάτο από τη μουσική του Βέρντι, του Πουτσίνι, του Μπελίνι, καθώς παρελαύνουν πρόσωπα μύθοι της όπερας όπως ο Βισκόντι, πρόσωπα σεβαστά της ζωής της όπως η Ελβίρα Ντε Ιντάλγκο, πρόσωπα χρήσιμα για την καριέρα της αλλά και καταπιεστικά για τη φύση της όπως ο Μενεγκίνι, πρόσωπα εφιάλτες του βίου της όπως η μητέρα και η αδελφή της, πρόσωπα αγάπης-μίσους όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης... Τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής στην Ελλάδα, το άσχημο σουλούπι της, η φυγή της στην Ευρώπη, η μεταμόρφωση, η άνοδος, το απεγνωσμένο σφίξιμο των δοντιών, η εκδίκηση, η ερημιά μιας καλλιτεχνικής ιδιοφυίας που κατά βάθος δεν ήταν παρά μια έντιμη και ειλικρινής Γυναίκα.

Έγραψαν για την παράσταση:

[…] ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος έχει στήσει μια παράσταση έξοχων ρυθμών και μέτρου, με συναρπαστικές παύσεις και σιωπές, ελκυστική - υπέροχη, παλλόμενη από ερωτισμό, με θετική ενέργεια, τονίζοντας ευεργετικά, αλλά χωρίς να υπερβάλει, τα χιουμοριστικά στοιχεία του έργου [...] Η Μαρία Ναυπλιώτου ως Κάλλας -ή μάλλον ως Μαρία Καλογεροπούλου-, χωρίς ούτε μια στιγμή να μιμηθεί την Κάλλας, αλλά μ’ εμφάνιση που ευθέως παραπέμπει σε Κάλλας, αφήνει πίσω τις τυχόν ευκολίες της και τα τυχόν ελαττώματά της και κάνει μια δεξιοτεχνική επίδειξη χωρίς ούτε στιγμή να επιδεικνύεται: μια ερμηνεία σπαρακτική, βγαλμένη απ’ τα σπλάχνα της - σα να ξεριζώνει τα γεννητικά της όργανα στο μονόλογο του φινάλε. Ακολουθώντας υποδειγματικά τους θαυμάσιους ρυθμούς του σκηνοθέτη ποτίζει την υποκριτική της με βιτριολικό χιούμορ απολαυστικό, διατηρώντας το classy, την αριστοκρατικότητα που κομίζει επί σκηνής, όσο ελάχιστες ηθοποιοί μας - ίσως να ’ναι κι η μόνη... Ένας θρίαμβος!

Γιώργος Σαρηγιάννης || Το Τέταρτο Κουδούνι

Έμεινα. Τα ‘χασα. Εκτοξεύτηκα. Τσιμπιόμουνα. Ευλογήθηκα. Υποκλίθηκα! Τέτοιο πράγμα. Τέτοια ερμηνεία, Τέτοιο υποκριτικό ταλέντο. Τέτοιο πάθος. Τέτοιες επιδόσεις. Τέτοια ταύτιση. Τέτοια μοναδικότητα από τις ελάχιστες στιγμές στην θεατρική μου περιπλάνηση. […] Δεν ήταν μόνο το πάθος. Μέσα στο οποίο «κολυμπούσε» ασταμάτητα η Μαρία. Δεν ήταν μόνο η αόρατη κόκκινη κλωστή, αυτός ο υπόγειος ιμάντας του «δούναι και λαβείν» ανάμεσα σ αυτήν και στην Μαρία Κάλλας. Δεν ήταν μόνο η διαρκής ταλάντευση. Από τη σιωπή στην έκρηξη. Από την έκρηξη στο παραλήρημα. Από το παραλήρημα στην απελπισία για το φάντασμα του Αριστοτέλη Ωνάση. Από την απελπισία στην αλαζονεία. Από την αλαζονεία στην ταπείνωση. Από την ταπείνωση στην τιμωρία. Από την τιμωρία των μαθητών της στην προσωπική της αυτοτιμωρία. Και από την αυτοτιμωρία στην οργή και την εκδίκηση. Και μέσα σε όλα αυτά τα αντιφατικά συναισθήματά της, διαρκώς να εκπέμπει λάμψεις μιας ασυγκράτητης ευαισθησίας προς όλους και προς όλα!

Δημήτρης Δανίκας || Πρώτο Θέμα

+ 27 και 28 Σεπτεμβρίου στο Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο Λεμεσού, 29 και 30 Σεπτεμβρίου στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας. Όλες οι παραστάσεις ξεκινούν στις 20:30. Εισιτήρια προς 30 και 25 ευρώ για τη Λεμεσό στο soldouttickets και για τη Λευκωσία στο tickethour