Δύο αδελφές και ένας μουσικός ζωντανεύουν μνήμες και ιστορίες εμπνευσμένες από το βιβλίο της Άννας Μαραγκού «Περπατώντας στις Όχθες του Πεδιαίου Ποταμού» στον εξωτερικό χώρο του Καφενείου Χαράτσι, καλώντας τον θεατή να ανακαλύψει ξανά τη Λευκωσία στην ομώνυμη παράσταση που σκηνοθετεί ο Βαλεντίνος Κόκκινος.

«Με συγκινούν και έχω ανάγκη τα βιβλία που μιλούν με έναν σύγχρονο και φρέσκο τρόπο για πτυχές της Ιστορίας και της πραγματικότητάς μας στο νησί. Όταν διάβασα το βιβλίο της Άννας αμέσως σκέφτηκα ότι θέλω να γίνει παράσταση», είπε. Εξοικειωμένος ήδη στη δραματοποίηση λογοτεχνικών έργων με θέμα την Κύπρο, όπως το «Ένα άλμπουμ ιστορίες» του Αντώνη Γεωργίου και η «Η Αϊσέ πάει διακοπές» της Κωνσταντίνας Σωτηρίου, που διασκεύασε σε συνεργασία με τη Μαρίνα Βρόντη, ο Βαλεντίνος επικοινώνησε την ιδέα του στην Άννα Μαραγκού η οποία ανταποκρίθηκε θετικά και με ενθουσιασμό.παράσταση είχε προγραμματιστεί για τις αρχές Ιουνίου αλλά με την άφιξη της πανδημίας τα σχέδια άλλαξαν. «Η καραντίνα μού έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω ξανά το κείμενο. Η τελική διασκευή είναι η πέμπτη εκδοχή του κειμένου. Θέλω να μεταδώσω αυτήν την αίσθηση που δίνει το βιβλίο, ότι η Λευκωσία είναι μια ποικιλία αφηγήσεων, μια πόλη με πολλές διαφορετικές ατμόσφαιρες, τοπία και μυρωδιές. Βυζάντιο, Ενετοί, Φράγκοι, Οθωμανοί, ένα απίστευτο μείγμα ιστοριών, πολύ έντονων ιστοριών που δεν είναι τόσο ευρέως γνωστές. Κάποιες από αυτές μου ανέτρεψαν αντιλήψεις, για παράδειγμα η ιστορία του πώς χτίστηκε το Ενετικό Τείχος, η Ακρόπολη της Λευκωσίας, που προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας. Το τείχος χτίστηκε από τους κατοίκους της πόλης με τις πέτρες των γκρεμισμένων σπιτιών τους όταν οι Ενετοί αποφάσισαν να γκρεμίσουν το παλιό φραγκικό τείχος μαζί όλες τις εκκλησίες και τα σπίτια αφήνοντας τη μισή πόλη χωρίς στέγη. Σοκαρίστηκα που αυτό το τείχος είναι κατά κάποιον τρόπο στηριγμένο στον πόνο».

Άννα και Νίκη

«Ήθελα το κείμενο να μου προτείνει τη δραματουργία, έτσι κατέληξα στη δημιουργία των δύο χαρακτήρων, δύο αδελφές με αφορμή την Άννα και την αδελφή της Νίκη που υποδύονται οι Αντωνία Χαραλάμπους και Ειρήνη Ανδρονίκου». Ο τρούλος της Αγίας Σοφίας, οι δύο Παναγίες της Χρυσαλινιώτισσας, τα παλιά σχολεία, ο Ματθαίος και η κυρία Γιαννούλα, ο Λέλλος, το Χάνι του Συμεού, ο Ρούμι, ο Ισμαΐλ αγάς, η λεωφόρος Σαίξπηρ, το «ποτζεί» και το «ποδά» ανήκουν σε αυτόν τον περίπατο της αδελφικής τους σχέσης η οποία ξεδιπλώνεται με ποταμό τη μουσική και τα ηχητικά τοπία του μουσικού (Ανδρέας Οικονομίδης) που τις συνοδεύει. Οι ιστορίες τις ωθούν σε έναν επαναπροσδιορισμό της μεταξύ τους σχέσης, της σχέσης τους με την πόλη αλλά και τον εαυτό τους.

Το τραύμα

«Μέσα από τη δουλειά μου στο στήσιμο της παράστασης συνειδητοποίησα πόσα μη ειπωμένα υπάρχουν, περνούν μέσα μας και διαιωνίζονται, ανακάλυψα μια πόλη που έχει πολύ πένθος και άρχισα να καταλαβαίνω πράγματα και για μένα γιατί είμαι μέρος αυτής της πόλης, μεγάλωσα εδώ. Αλήθειες, μυστικά, ομορφιές αλλά και τραύματα της πόλης με το πιο προφανές, την πράσινη γραμμή». Το Καφενείο Χαράτσι βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς Λευκωσίας, ακριβώς δίπλα από τα βαρέλια της πράσινης γραμμής, στην Ερμού, είναι στέκι νέων και παλαιών, περιτριγυρισμένο από παλιά αλλά και σύγχρονα κτήρια. «Είναι μια έμμεση αποτύπωση του κειμένου. Όλη η περιοχή περιγράφει μια Λευκωσία του σήμερα ταυτόχρονα με την πορεία της στο παρελθόν, μια περίεργη αντίθεση. Από την αρχή σκεφτόμουν ότι ήθελα έναν χώρο που από μόνος του να σημαίνει πολλά. Ο δρόμος προς το Χαράτσι έχει μια κατηφόρα που ανακάλυψα ότι ήταν η όχθη του ποταμού. Είμαστε ακριβώς στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού αλλά χωρίς τον ποταμό και τον γεμίζουμε εμείς με ιστορίες».

Η αναγέννηση

«Η περίοδος της καραντίνας με ανάγκασε να καταλάβω αυτό το πένθος της πόλης. Υπάρχουν πολλές αναφορές στον θάνατο στην ιστορία της πόλης αλλά και μεταξύ των δύο αδελφών. Αρχικά είχα την ιδέα μιας πιο ροκ παράστασης, στοιχεία της οποίας υπάρχουν ακόμα αλλά αποφάσισα να εστιάσω περισσότερο στη λιτότητα με σκοπό να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά. Είχα άπλετο χρόνο να δοκιμάσω διαφορετικές ιδέες ξανά και ξανά. Όταν είδα τους Ιταλούς να βγαίνουν στα μπαλκόνια, να παίζουν μουσική, να τραγουδούν και να επικοινωνούν, αυτή η εικόνα με έκανε να καταλάβω ότι το τραύμα χρειάζεται επικοινωνία, χρειάζεται τέχνη, μουσική, αφηγήσεις, ένα μέσο που να σου θυμίζει ότι είσαι άνθρωπος. Που να σε φέρνει σε επαφή με πιο βαθιά υπαρξιακά στοιχεία πέρα απ' ό,τι άλλο υπάρχει τριγύρω και ότι η ουσία σου είναι πέρα από τον φόβο σου. Ο Νίτσε είχε πει: «Πάντα εκτιμούσα τους ανθρώπους που η ψυχή τους είναι πέρα από τα τραύματά τους». Στην καραντίνα πήρα δύναμη για το μετά, να έχω ψυχραιμία, με οδήγησε σε μια ωριμότητα, συνειδητότητα, αυτοπαρατήρηση, αναστοχασμό.

«Η παράσταση είναι μια προσπάθεια διαχείρισης του πένθους με στόχο να ξαναπερπατήσεις και να συνεχίσεις. Η Λευκωσία ξανασυστήνεται όπως κάνει ο Σταύρος Λαμπράκης στο Χαράτσι με το Βrandy Sour, που πήρε ένα παλιό κοκτέιλ και το έφερε στο σήμερα χωρίς να είναι γραφικό και ταυτόχρονα χωρίς να αγνοεί την ιστορία του. Θέλουμε με μια απλότητα να ζήσουμε με το κοινό αυτό το ταξίδι. Όσο πιο ειλικρινείς είμαστε τόσο το καλύτερο».





+ «Περπατώντας στις Όχθες του Πεδιαίου Ποταμού», παίζουν (αλφαβητικά): Ειρήνη Ανδρονίκου, Αντωνία Χαραλάμπους .Μουσικός επί σκηνής: Ανδρέας Οικονομίδης .Διασκευή / σκηνοθεσία: Βαλεντίνος Κόκκινος.Σχεδιασμός ηχητικού τοπίου / αυτοσχεδιασμοί: Ανδρέας Οικονομίδης. Διασκευές τραγουδιών / Μουσική διδασκαλία τραγουδιών: Γιώργος Καλογήρου.Κοστούμια: Χρύσανθος Κάρα.Σχεδιασμός Φωτισμού: Χρίστος Γωγάκης.Φωτογραφία: Δημήτρης Λούτσιος. Οπτική επικοινωνία: Μάριος Χριστοφορίδης.

Παραστάσεις: 15, 16, 17, 18, 21, 23, 24, 25 Σεπτεμβρίου στις 20:30 (προσέλευση στον χώρο 20 λεπτά πριν).

Χώρος: Καφενείο Χαράτσι (οδός Λιδίνης 31 και Επτανήσου, Λευκωσία, 1016, πλησίον παλιάς ηλεκτρικής).

Είσοδος: 10 ευρώ.

Πληροφορίες / κρατήσεις: 99887569.