Η σκηνοθέτις του έργου «Frozen. Κάτω απ’ τον πάγο.», Αύρα Σιδηροπούλου μίλησε στο ραδιόφωνο «Πολίτης 107,6» και στην πολιτιστική εκπομπή «Τι παίζει», για την τρέχουσα παραγωγή του Θεάτρου Σκάλα που συνεχίζει τις παραστάσεις της.

Είναι οι κατά συρροή φόνοι μία πράξη που συγχωρείται και ποιοι λόγοι μπορούν να οδηγήσουν έναν άνθρωπο σε αυτά τα εγκλήματα, είναι μερικά από τα ερωτήματα που θέτει στο σανίδι, η θεατρική παράσταση «Frozen. Κάτω απ’ τον πάγο». Η σκηνοθέτιδα του έργου, που ανεβαίνει με τους Λέα Μαλένη, Μόνικα Μελέκη και Στέλιο Καλλιστράτη επί σκηνής, μίλησε στον «Π» για την εν λόγω παραγωγή.

Πέστε μας δυο λόγια για το έργο

Πρόκειται για μία ιστορία τριών ανθρώπων: Ενός παιδόφιλου εγκληματία ο οποίος απαγάγει, βιάζει και σκοτώνει μικρά παιδιά, τη μητέρα ενός από αυτά τα παιδιά και της ψυχιάτρου η οποία προσπαθεί να διερευνήσει τα αίτια και τα κίνητρα που μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτές τις εγκληματικές πράξεις. Είναι ένα έργο που συνδέει τις ιστορίες αυτές, μέσα από έναν άξονα συγχώρεσης καθώς το έργο απαιτεί να δούμε τα πράγματα από μία σκοπιά μετατόπισης για όλα αυτά τα πράγματα που πιστεύουμε και φοβόμαστε. Είναι ένα κοινωνικό έργο με ένα πολύ επίκαιρο προβληματισμό, το βλέπουμε γύρω μας, εδώ και μερικά χρόνια κατακλυζόμαστε από εικόνες και από ειδήσεις τέτοιων περιστατικών, πολύ πρόσφατα βέβαια και εδώ στην Κύπρο, οπότε σαφώς υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό το έργο, αγγίζει πολλές ευαίσθητες χορδές των θεατών.

Ποιές είναι οι αντιδράσεις του κοινού;

Νομίζω είναι συνεπαρμένο το κοινό. Σύμφωνα με αυτό που εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι από το κοινό μας, μετά το πρώτο αρχικό μούδιασμα – γιατί πρόκειται για ένα δύσκολο, για ένα επικίνδυνο, για ένα σκοτεινό κείμενο - σιγά σιγά έρχεται μια στιγμή που όλα αυτά τα συναισθήματα και οι διακυμάνσεις που τους προκαλεί η παράσταση, καταλαγιάζουν σε μία αίσθηση κάθαρσης, δημιουργώντας τους την πεποίθηση ότι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, ότι η κοινωνία μας μπορεί να βελτιωθεί.

Τι συμβολίζει ο πάγος στο έργο αυτό;

Ο πάγος είναι ο φόβος, είναι η δυσκολία επικοινωνίας, είναι το παρελθόν το οποίο πολλές φορές μας δεσμεύει και μας δεσμεύει σε συγκεκριμένες συμπεριφορές. Είναι οτιδήποτε μας φυλακίζει και δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε, σε μία πιο ελεύθερη ζωή.

Η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών είναι ένα θέμα που δύσκολα προσεγγίζουν οι συντελεστές του θέατρου.

Το συγκεκριμένο έργο είχε πολύ επιτυχημένα ανεβάσματα τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στις Η.Π.Α., αλλά βέβαια κάθε φορά καταγράφεται αυτή η δυσκολία που περιγράφετε. Είναι πραγματικά πολύ επώδυνο για τους συντελεστές της παράστασης, κυρίως για τους ηθοποιούς, αλλά δεν σας κρύβω και για εμάς, αυτό το ταξίδι, αυτή η κατάδυση στα πιο ενδόμυχα και σκοτεινά μέρη της ανθρώπινής ψυχής έτσι ώστε να μπορούμε όλοι να αντιμετωπίσουμε, αν όχι να δώσουμε λύση, τουλάχιστον να θέσουμε το μεγάλο ερώτημα: Πώς μπορεί κανείς να συγχωρέσει έναν κατά συρροή δολοφόνο και συγκεκριμένα ένα δολοφόνο μικρών παιδιών. Οπότε δουλεύουμε και παλεύουμε πάρα πολύ με αυτό το βασικό ερώτημα στο οποίο βέβαια δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη λύση. Είναι όμως ανάγκη και είναι και σκοπός ευρύτερος της τέχνης να θέτει αυτά τα μεγάλα ερωτήματα μπροστά, έτσι ώστε να μπορεί ο κόσμος που τα αντιμετωπίζει σιγά -σιγά να μετατοπίζεται, να προχωράει παραπάνω, έτσι ώστε να προχωράει και στη ζωή του.

Ποιό ήταν το δικό σας σκηνοθετικό στοίχημα;

Να δημιουργήσω ακριβώς αυτήν την αμφιβολία που προανέφερα. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε ότι μπορεί κανείς έτσι απλά να απαλλάξει έναν τόσο ακραίο δολοφόνο από τα εγκλήματά του. Ωστόσο είναι σημαντικό να εξετάζουμε τους λόγους για τους οποίους έχει φτάσει μέχρι εκεί - και στην συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν πολλοί εύλογοι προβληματισμοί. Ήταν λοιπόν ένα στοίχημα να διατηρηθεί αυτή η αμφιβολία να γεννηθεί αυτό το ερωτηματικό στο κοινό, να ανοίξουμε αυτό το κενό παραπάνω για να δούμε πώς κι εμείς ως άτομα και ως μέλη ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου, μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο μας λίγο πιο βιώσιμο, με λιγότερα εγκλήματα, με λιγότερο πόνο, με λιγότερη εκδίκηση.

Παρόλ’ αυτά θα έλεγε κανείς ότι σε τέτοιες περίεργες μέρες, έχουμε περισσότερο ανάγκη ως θεατές να βλέπουμε κωμικά έργα. Συμφωνείτε;

Αυτό δεν είμαι σίγουρη ότι ισχύει. Σαφώς ζούμε μία πολύ περίεργη, παράξενη και τραυματική σε ένα μεγάλο βαθμό περίοδο, η οποία έχει ανοίξει μέσα μας όμως, μία εστία προβληματισμού για το ποια είναι η θέση μας στον κόσμο αυτό για το πώς μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να κάνουμε τις συνθήκες για όλους μας καλύτερες. Νομίζω λοιπόν, ότι σε αυτήν τη συγκυρία είναι πάρα πολύ σημαντικό να αντιμετωπίζουμε και αυτά τα προβλήματα, τα οποία χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης από όλους μας κι επίσης θεωρώ ότι παρόλο που το θέμα του έργου είναι αυτό που είναι- δύσκολο και δύσβατο εν πολλοίς- η αίσθηση που αποκομίζουμε εν τέλει, είναι μια αίσθηση απελευθέρωσης από αυτά που μας κρατάνε δέσμιους στα δικά μας εμπόδια, στα δικά μας προβλήματα. Άρα λοιπόν νιώθω ότι η κάθαρση που θα αποκομίσουν οι θεατές η οποία μπορεί να έρθει σε λίγες ώρες ή λίγες μέρες μετά την παράσταση είναι πάρα πολύ σημαντική και έχει πολλά να δώσει στο να αισθανθούμε ότι η συγχώρεση είναι ένα βασικό εργαλείο για τη ψυχική μας υγεία.

Παραστάσεις: 24, 25, 31 Οκτωβρίου 2020 & 1, 7, 8, 14, 15 Νοεμβρίου 2020, στις 20:30 | Θέατρο ΣΚΑΛΑ

Λευκωσία: 27, 28, 29 Οκτωβρίου 2020, στις 20:30 | Θέατρο ΔΕΝΤΡΟ

Πληροφορίες στα τηλέφωνα: 24-652800/1 – 99-490102

(Η παράσταση είναι ακατάλληλη για παιδιά κάτω των 15 ετών)