Σήμερα, Πέμπτη, 5 Νοεμβρίου 2025, το τελευταίο «αντίο» στη γενναία σκηνοθέτιδα, δασκάλα θεάτρου, εμψυχώτρια και σύμβουλο Θεατρικής γραφής, Αλεξία Παπαλαζάρου, που πάλεψε για χρόνια με τον καρκίνο και παράλληλα δεν άφησε ποτέ το πεδίο του θεατρικού σανιδιού.
Η κηδεία θα τελεστεί στις 14.00, το μεσημέρι, στον ιερό ναό Αγίου Χαραλάμπους (Αυτοστεγάσεως) στο Γέρι. Η οικογένεια θα δέχεται συλληπητήρια από τις 13.00 μέχρι τις 14.00.
Παράκκληση της οικογένειας, αντί στεφάνων, όπως γίνονται εισφορές για τις σπουδές της κόρης της. Μέρος των εσόδων θα διατεθεί στον ΠΑΣΥΚΑΦ, στηρίζοντας τον αγώνα ενάντια στον καρκίνο που και η ίδια έδωσε με αξιοπρέπεια και δύναμη.
Η πορεία της πολυαγαπημένης δημιουργού
H Aλεξία Παπαλαζάρου γεννήθηκε στην Πάφο, περήφανη κόρη του Παπαλάζαρου και της Αγαθονίκης. Σπούδασε Σκηνοθεσία Θεάτρου στο Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου «Κρέστιο Σαράφοβ» στη Βουλγαρία (1986 - 1993).
Συνεργάστηκε με τον ΘΟΚ, το Θέατρο ΕΝΑ, το Θέατρο Διόνυσος, την ΕΘΑΛ και το Θέατρο ΑντίΛογος. Το 2002 ίδρυσε το Ανοιχτό Θέατρο, στην Βασιλείου Βουλγαροκτόνου, δίνοντας ζωή στην παλιά Λευκωσία. Υπήρξε η παραγωγός όλων των παραστάσεών του και σκηνοθέτησε για την παιδική του σκηνή τα έργα: «Ελίζα» (2002), «Ο άρχοντας των μάγων» (2004), «Ο χρωμοφάγος» (2005), και «Το αγόρι με τη βαλίτσα» (2008). Στην Κεντρική Σκηνή του Ανοιχτού Θεάτρου σκηνοθέτησε τα έργα: «Ένα συνηθισμένο θαύμα» (2003), «Μόλις χώρισα» (2004), «Νόρμαν» (2006), «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» (2007).
Το 2002 λειτούργησε θεατρικά εργαστήρια για παιδιά και ενήλικες και υπήρξε συνεργάτις του θεατρικού ομίλου του Πανεπιστημίου Κύπρου. Το 2010 -2012 συνεργάστηκε με την ηθοποιό και θεατρική συγγραφέα Χρύσα Σπηλιώτη σε εργαστήρια θεατρικής γραφής με στόχο την συγγραφή και προώθηση του κυπριακού έργου, φέρνοντας καινούριο αέρα στη θεατρική γραφή του τόπου.
Με τον ΘΟΚ συνεργάστηκε στις παραγωγές: «Το Γατάνιν» (2025), «Ρώτα με όταν ξυπνήσω» (2022), «Η μικρή μας πόλη» (2020, εγκαινιάζοντας έτσι τη Σκηνή Εκτός Έδρας αλλά και την επαναλειτουργία των θεάτρων μετά την καραντίνα του Κορωνοϊού), «Harper Regan» (2015), «Οικογένεια Νώε» (2012), «Το σκλαβί» (2007), «Το όνειρο του δράκου» (2001), «Στη χώρα του Πήτερ Παν» (2001), «Ειρήνη» (1998), «Το βασιλόπουλο της βενεδιάς» (1997), «Λυσιστράτη» (1997), «Ο Σπανός τζι’ οι σαράντα δράτζιοι» (1997).
Η Αλεξία Παπαλαζάρου υπήρξε επίσης βασικό μέλος της ομάδας Συμβούλων που εργάστηκαν από την αρχή για την εδραίωση του θεσμού PLAY (ΘΟΚ-ΚΚΔΙΘ) για την ανάδειξη της θεατρικής γραφής, βοηθώντας να εδραιωθεί ο θεσμός που έφερε την αλλαγή στην προσέγγιση του κυπριακού θεατρικού έργου.
Σταθμό αποτέλεσε η παράσταση του έργου του Μιχάλη Παπαδόπουλου «Η μάνα του» (2023), από το Θέατρο ΑντίΛογος, στην οποία η ίδια ερμήνευσε και σκηνοθέτησε, την κατατρεγμένη ζωή της οικογένειάς της και την ιστορία των δολοφονημένων αδελφών της.
Η Αλεξία Παπαλαζάρου υπήρξε μία από τις πιο τρυφερές και γενναιόδωρες φωνές που πρωτοστάτησαν στο θέατρο για παιδιά και εφήβους. Πίστεψε βαθιά στην αναγκαιότητά του, αναδεικνύοντας στη σκηνή τη θεματολογία, τη γλώσσα και τη φαντασία των μικρών και νεαρών θεατών.
