Γράφει η Λίζα Tilford

Όσοι παρακολούθησαν την παράσταση «Η κυρία Κούλα», φάνηκαν τυχεροί. Δεν ήταν μόνο οι ερμηνείες που μας ικανοποίησαν πλήρως. Ούτε το λιτό σκηνικό, που με τον απλό φωτισμό και μια ψηφιακή πινακίδα ήταν υπεραρκετό για να μηδενιστεί η απόσταση μεταξύ θεατών και χαρακτήρων. Μαζί με τους επιβάτες του τρένου, ταξιδέψαμε για λίγο στον κόσμο της ώριμης κυρίας Κούλας, μιας γυναίκας που θα μας άφηνε τόσο αδιάφορους αν τη συναντούσαμε, όσο δεν μας κάνει αίσθηση το όνομά της. «Κούλα. Ποιος θα ασχολιόταν ποτέ με μια Κούλα;», επαναλάμβανε, κι εμείς μειδιούσαμε συμφωνώντας. Μαζί της λοιπόν ασχολείται ένας φοιτητής, που τον λένε Μίμη. Κι όπως το λέει και τ’ όνομά του, είναι το… ΜΗ ΜΗ για την Κούλα. Διψά για τον ασυνήθιστο έρωτα και τον βρίσκει στο πρόσωπο μιας επιβάτισσας στο τρένο που παίρνει καθημερινά, η οποία ζει μια συνηθισμένη ζωή, χωρίς πάθος και εκπλήξεις. Η θεματολογία του έργου περιστρέφεται γύρω από την παράνομη (;) σχέση των δυο αταίριαστων προσώπων, τα οποία γεύονται ο καθένας ξεχωριστά ό,τι λαχταρά: λίγες στιγμές χαράς και έρωτα. Αν και ακούγεται κλισέ, εντούτοις οι προβληματισμοί της Κούλας έρχονται να μας ταράξουν. Το δίλημμα «τι είναι παράνομο, κακό και μεμπτό, αν σε κάνει ευτυχισμένο;», είναι μόνο ένα. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα από το πόσο εύστοχα χτίζεται ο χαρακτήρας του Μίμη. Οι προβληματισμοί, οι κουβέντες, οι αυθόρμητες και απερίσκεπτες ατάκες του, σε πείθουν ότι είναι ένας φοιτητής. Όσο για την Κούλα, δεν έχει βάθος ως χαρακτήρας, και δεν ξεφεύγει από το σταθερό πρότυπο της ζηλιάρας-γυναικούλας. Που δεν το συμπαθώ. Στα πλην, ο εξώστης του Παλλάς… Δεν λέει να βλέπεις «Κούλα» από εξώστη, ειδικά του Παλλάς.

Δημοσιεύθηκε στο «Π» στις 10 Απριλίου 2011.