Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα στη Βουλή, καθώς μιλούσε για την ανέγερση του Μεγάρου Πολιτισμού, η δήμαρχος Λευκωσίας είχε ένα θέμα και βγήκε να το φωνάξει, να το πει.
"Η Λευκωσία δεν έχει δημόσιους χώρους και τους δικαιούται" είπε πάνω-κάτω η φίλτατη κ. Μαύρου με θέρμη.
Ακούγεται πρόβλημα ακαδημαϊκό ή πρόβλημα απ' αυτά που απασχολούν μόνο τους φατσιημένους με τα αστικά τοπία που γράφουν σε πολιτιστικά ένθετα. Όμως θυμάστε εκείνο το κλισέ για τις φοιτήτριες -και ας μην είμαστε σεξιστές- και τους φοιτητές Νομικής και άλλες μικροαστικές μορφές ζωής, από έφηβους μαθητές ιδιωτικών μέχρι στρατιώτες του απέραντου στρατού των chartered accountants που γεμίζουν τα καφέ, ντυμένοι και στολισμένοι λες και πάνε στην όπερα, με το μυαλό τους περισσότερο να δουν και να τους δουν απ' ότι σε οτιδήποτε άλλο; Ορίστε από πού προέρχεται.
Το πρόβλημα με τα στέκια της Λευκωσίας είναι τελικά ένα μέρος του προβλήματος πως η πόλη δεν έχει [είχε] δημόσιους χώρους. Η "έξοδος", μεταξύ των οποίων και ο απλός καφές, ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία, κάτι ιδιαίτερο, γιατί δεν πήγαινες σε κάποιο χώρο που να μπορείς να τον διεκδικήσεις σαν δικό σου, αλλά ήσουν φιλοξενούμενος.
Όμως ας μην ανησυχεί πολύ η κ. Μαύρου, γιατί άμα δεν υπάρχουν δημόσιοι χώροι, ο κόσμος κάποια στιγμή, χωρίς ίσως να το καταλάβει, τους φτιάχνει από μόνος του. Ενώ προσπαθούσα μια μέρα να δουλέψω, μια φίλη μου, Λευκωσιάτισσα που δεν θα το παραδεχτεί ποτέ πως είναι Λευκωσιάτισσα γιατί νιώθει πιο κοντά στο προάστιο όπου μένει, έκανε την υπέρβαση και μου ανακοίνωσε πως όταν θα συναντιόμασταν πιο μετά, θα ερχόταν απλά κι ωραία χωρίς να φτιαχτεί.
"Πιάσμε τηλέφωνο δέκα λεπτά πριν να φύεις, εγώ εννά έρτω με τες φόρμες, εν με κόφτει".
Η συγκεκριμένη κοπέλα δεν είναι μεν τυπικό παράδειγμα των Λευκωσιατών που ανέφερα πιο πάνω, αλλά ήξερε να ταιριάζει με το περιβάλλον εκείνο που ο Φτωχόπουλος περιέγραψε περίπου με την ατάκα "Συναγερμικό είναι να λες 'τούτος στο δίπλα τραπέζι εν τζείνος που φέρνει τα [τάδε μάρκα]'".
Με τον παράξενο τρόπο της Λευκωσίας, η πόλη έχει ανοίξει κάπως και έχει γίνει πιο "δημόσια" και όχι μόνο στη Φανερωμένη και τη Λήδρας. Το Mall γεμίζει με μικρούς και μικρές που ανακαλύπτουν σιγά-σιγά πως μπορούν κάλλιστα να κατεβούν και με τις φόρμες. Εκτός από τις δισκοθήκες, τα γύρω χωριά κατεβαίνουν τώρα και στα φώτα του Γαβριηλίδη για καφέ και χάμπουργκερ και όταν είναι καλός ο καιρός μαζεύονται και τα λένε στα σκαλιά έξω από το φαστφουντάδικο.
Ίσως πάλι από την άλλη να περνάμε από το στερεότυπο των σασμένων-χτενισμένων των καφέ της Μακαρίου σε αυτό των έφηβων mallrats και των μαμάδων με τα καροτσάκια. Παρά ντεμέκ Μιλάνο ίσως να ήμαστε πιο ειλικρινείς ως ντεμέκ αμερικανικό προάστιο.
Δημοσιεύθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2011.
