Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Πριν από μερικές ημέρες κυκλοφόρησε η είδηση πως στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, ένας άγνωστος χρήστης του Twitter πρότεινε δημοσίως στον δήμαρχο της πόλης, χωρίς να φαίνεται πως το εννοούσε ιδιαίτερα σοβαρά, να ανεγερθεί ένα άγαλμα του Robocop καθώς, ως γνωστόν, ο κινηματογραφικός μπάτσος-που-έγινε-cyborg ήταν ντόπιος, από μια πόλη από τις πιο βίαιες, λόγω εγκληματικότητας, στη χώρα.
"Η Φιλαδέλφια έχει ήδη ένα άγαλμα του Ρόκι αλλά δεν θα έπιανε ούτε μία μπροστά στον Robocop [σ.σ.: πώς να μεταφράσεις το "Robocop would kick Rocky's butt";] Θα ήταν ένας ΥΠΕΡΟΧΟΣ πρεσβευτής για την προώθηση του Ντιτρόιτ" έγραψε ο χρήστης, γνωστός μόνο ως ΜΤ με προφανή σαρκασμό αλλά χωρίς να το απορρίπτει και τελείως στο πλαίσιο της πλάκας.
Ο δήμαρχος βέβαια απάντησε ως πολιτικός, αν και με μια υποψία πως συνέχιζε το αστείο, επισημαίνοντας πως, όχι, "δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή σχέδια για την ανέγερση αγάλματος του Robocop" και ευχαρίστησε τον δημότη του για την ιδέα. Το θέμα ίσως να τελείωνε εκεί αν οι Αμερικανοί δεν ήταν τόσο παράξενα απρόβλεπτοι [με την καλή έννοια] και εθισμένοι στην ποπ κουλτούρα τους.Δεν πρόλαβαν όμως τα ΜΜΕ να σταματήσουν να ασχολούνται με το θέμα και τα πληκτρολόγια να περάσουν στο επόμενο εφήμερο θέμα, μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση [ΜΚΟ] που διαθέτει τον δικό της χώρο σε πάρκο του Ντιτρόιτ ξεκίνησε καμπάνια για να κάνει το άγαλμα πραγματικότητα και ξεπέρασε σε μερικές μέρες μόνο το ποσό των 50.000 δολαρίων, που ήταν ο αρχικός στόχος [http://detroitneedsrobocop.com/].
Δωρητές; Κατά το ήμισυ απλοί κάτοικοι [μαζεύοντας τις πρώτες 25.000] και ένας επιχειρηματίας που αποφάσισε να διπλασιάσει το ποσό. Αλλά τη βάση της κίνησης αυτής [τώρα τι να την πεις; Κίνηση πολιτών;] την έθεσε μια απλή διάθεση για πλάκα και μια συλλογικότητα που μοιάζει επιφανειακή αλλά θυμίζει πως στην ανάγκη δεν γίνεται, θα υπάρξει.
Δεν είναι άσχετα με εμάς όλα αυτά. Γιατί δεν είμαι σίγουρος πού έχει πάει το χιούμορ μας, ή έστω γιατί δεν σπάμε πλάκα με την κατάστασή μας. Ενώ ρε παιδί μου εμείς κλαίμε για το τι θα γίνει αν γίνουμε όπως το Βέλγιο που δεν βρίσκει μια κυβέρνηση να της φορτώσει την εξουσία ["τζι αν κάμω γιο Γιαννή, τζι ανέβει στο δεντρό να κόψει ένα μήλο, τζαι ππέσει τζαι σιίσει την κκελλέ του; Ααα, τον γιο μου τον Γιαννή"], στο ίδιο το Βέλγιο κάμνουν πασιαμά και προσφέρουν σε όποιον μαντέψει πότε θα τελειώσει η κρίση, το βάρος του σε βάφλες.
Ας σκεφτούμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, ας προτείνουμε, εν μέρει στα σοβαρά, κάποια από τις ιδέες που όλοι σίγουρα κατεβάζουμε μετά από ένα φραπέ παραπάνω σε κάποια αυλή. Ή μήπως μεταξύ μας μιλάμε όλοι για το Κυπριακό, τους μετανάστες και τους μισθούς μας και έχουμε ξεχάσει να κατεβάζουμε ιδέες;
Δημοσιεύθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2011.
