Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Μια μέρα οι κάτοικοι της χώρας ξύπνησαν και οι παράξενοι ξένοι ήταν ήδη εκεί. Σε κάθε γωνιά των πόλεών τους, τεράστιοι άντρες και [κάποιες] γυναίκες τριγύριζαν στους δρόμους και φώναζαν περίεργες ατάκες όπως "δύναμη προσφοράς", "νέα, γυναίκα με άποψη", "καθαρά και γαλανά".
Κανείς δεν ήταν σίγουρος τι ακριβώς υπόσχονταν αυτοί οι τετράμετροι τελάληδες, τι ακριβώς εννοούσαν με τα συνθήματά τους. Οι κάτοικοι βέβαια είχαν ξανακούσει για αυτά τα φαινόμενα, ήξεραν τι ζητούσαν οι περίεργοι γίγαντες. Κι αυτό ήταν υποστήριξη και ενίσχυση του "εγώ" τους, σαν αρχαίες παγανιστικές θεότητες που ψάχνουν για πιστούς, θυμιάματα και ναούς για να δυναμώσουν την εξουσία τους.
Όμως τι εννοούσαν; Όλοι ήξεραν τι ήθελαν, αλλά τι υπόσχονταν; Και υπόσχονταν, ή απειλούσαν; Στην ουσία τι σήμαινε η φράση "για την Κύπρο του μέλλοντος" που φώναζε συνεχώς και εκνευριστικά μια από τις ομάδες αυτές, τα μέλη της οποίας είχαν τα πόδια δεμένα μεταξύ τους και δεν μπορούσαν να πάρουν ο καθένας το δρόμο του ξεχωριστά; Η φράση "ναι στη σταθερότητα, όχι στη στασιμότητα" που φώναζαν κάποιοι άλλοι, σχετικά σπάνια, καθώς οι περισσότεροι ήταν απασχολημένοι με το να βάζουν τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον; Όταν κάποιοι έλεγαν "αλλαγή τώρα" τι ακριβώς εννοούσαν; Άλλωστε οι φάτσες τους είχαν την ίδια ατολμία και πλαδαρότητα με όλους τους υπόλοιπους, οι κινήσεις τους ήταν πανομοιότυπες, τα όσα φώναζαν ο κάθε τελάλης ξεχωριστά ήταν τα ίδια με τους υπόλοιπους. Πιο μυστήρια ήταν τα συλλογικά συνθήματα μιας τελευταίας ομάδας που σε άσχετα σημεία φώναζε "Τολμούμε!", "Διεκδικούμε!" προκαλώντας αβίαστα τα ερωτήματα "τι ακριβώς; Πώς; Γιατί;".
Κάποια στιγμή τα ζόμπι έγιναν εκνευριστικά. Οι κάτοικοι έμαθαν απ' έξω πλέον τα συνθήματα και όταν έβλεπαν τον τάδε να μοστράρει το νεοοθωμανικό μουστάκι του και τον δείνα να φωνάζει με νόημα "εσύ ΞΕΡΕΙΣ γιατί" άρχισαν να τους κοροϊδεύουν. Έριχναν γιαούρτια, τούρτες, γαλακτομπούρεκα [χωρίς, δυστυχώς, το ταψί] αλλά οι τελάληδες ήταν υπερβολικά στον κόσμο τους για να καταλάβουν τι γινόταν. Τα ατάκτως ερριμμένα εναντίον τους αντικείμενα τα ένιωθαν σαν ροδοπέταλα. Αντί για γιουχαΐσματα άκουγαν επευφημίες. Όταν ξυπνούσαν και ανακάλυπταν κέρατα ζωγραφισμένα με σπρέι στο κούτελό τους υποχωρούσαν σε μια κατάσταση ψυχολογικής άρνησης, ή κυριολεκτικής [κλινικά] σχιζοφρένειας, και έβλεπαν δάφνες.
Όμως ακόμα και ο κόσμος αντιδρούσε όχι από θυμό, αλλά από αμηχανία. Γιατί κάποια στιγμή και οι κάτοικοι ανέπτυξαν αυτή την κυριολεκτική, κλινική σχιζοφρένεια που είχαν οι τελάληδες, λες και ήταν κολλητική.
Όλοι ήξεραν πως οι τελάληδες δεν είχαν να πουλήσουν απολύτως τίποτα. Όλοι καταλάβαιναν πως τα κίνητρά τους ήταν κυνικά [με την κακή έννοια] και ανόητα. Όμως όταν ήρθε η ώρα, έστρωσαν τα χαλιά, έβγαλαν τα βάγια και διάλεξε ο καθένας τους δικούς του. Σαν σε κλινική, κυριολεκτική, σχιζοφρένεια, κι οι κάτοικοι βρέθηκαν να ζουν σε άλλο κόσμο στο μυαλό τους, και άλλον στην πραγματικότητα. Και η Εισβολή των Γιγάντιων Υποψηφίων πέτυχε. Ξανά.
Δημοσιεύθηκε την 1η Μαϊου 2011.
