Γράφει η Λίζα Tilford, 10.7.2011

Καταρχήν, έχω μιαν απορία: Πολλές φορές οι θέσεις δεν είναι αριθμημένες. Σεβαστό. Γιατί, σ' αυτές τις περιπτώσεις, να είναι κρατημένες οι πρώτες σειρές;
Ο "Κύκλωπας" του Ευριπίδη είναι χαριτωμένο/συμπαθητικό έργο [πρόκειται εξάλλου για σατυρικό δράμα] και το Αμφίκτιο Θέατρο κέρδισε το στοίχημα, παρουσιάζοντας μια παράσταση απολαυστική και πολύ [πολύ] σύντομη. Το έργο πραγματεύεται τη γνωστή περιπέτεια του Οδυσσέα και των συντρόφων του, όταν καταφθάνουν στο νησί τού Κύκλωπα. Ο τελευταίος θα φάει δυο συντρόφους του ομηρικού ήρωα ως αντίποινα γιατί έσφαξαν τα βόδια του κι ο Οδυσσέας θα μεθύσει τον Κύκλωπα και θα του βγάλει το μάτι. Η παράσταση κερδίζει τον θεατή χάρη στις ερμηνείες και το χιούμορ - καθόλου για την υπόθεση και λίγο, μάλλον, για τα χορευτικά. Αν και χόρευαν "σωστά" - "προκλητικά" οι σάτυροι, παραπέμποντας στα διονυσιακά όργια, αυτό δεν μπορεί να προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση εν έτει 2011, για διάφορους λόγους. Ο Φίλιππος Σοφιανός ήταν εξαιρετικός Οδυσσέας: ο ομηρικός ήρωας εξυμνείται φαινομενικά, αφού ο Ευριπίδης ειρωνεύεται την ίδια την υπόσταση του ήρωά του, διαλέγοντας να παρουσιάσει μιαν εύκολη, σχετικά, δοκιμασία - ο ηθοποιός χειρίστηκε πολύ καλά με το ύφος και τον τόνο της φωνής του αυτή την αντίφαση που υποβόσκει. Ο δε Κύκλωπας -ο κατά τα άλλα άγριος και βάναυσος ανθρωποφάγος- ξεγελιέται τόσο εύκολα από τον Οδυσσέα, ώστε να θυμίζει άλλον έναν κοινό -ηλίθιο- θνητό! Γεγονός που, επιπροσθέτως, κάνει τον Οδυσσέα να φαντάζει λιγότερο ήρωας. Ο Χορός πρωτοτυπεί σε αρκετά σημεία χάρη σε κάποιες καινοτομίες, απηχώντας το καινοτόμο στυλ του Ευριπίδη - ορισμένα λυρικά μέρη τραγουδήθηκαν αλά ραπ (!).