4.9.2011

Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Από την περασμένη εβδομάδα ο Δήμος Λευκωσίας εκθέτει [ξανά] στην αίθουσα Ειρήνη τα περιβόητα τελικά σχέδια για την πλατεία Ελευθερίας και όλοι αναρωτιόμαστε αν, αυτή τη φορά, οι διακηρύξεις για "το έργο που θα τελειώσει" θα γίνουν πραγματικότητα ή αν πρόκειται για ακόμα μία επανάληψη του γνωστού έργου.

Φυσικά, οι προσφορές έχουν ανοίξει με συγκεκριμένη τελική ημερομηνία. Κι αυτή τη φορά φαίνεται να έχει γίνει μια προεργασία επί του εδάφους. Βλέποντας και την πρόοδο που έχει γίνει τους τελευταίους μήνες στην πλατεία Σολωμού, έχουμε μια παράλογη ελπίδα. Αν μετρήσουμε και τις περιπτώσεις που δεν είναι αρμοδιότητες του δήμου, όπως οι δημόσιες συγκοινωνίες ή τα οδικά έργα που βλέπουμε να προχωρούν και να ολοκληρώνονται, ίσως μπορούμε να ελπίζουμε πως αυτή τη φορά τα πράγματα προχωρούν.
Άλλωστε μάθαμε να μην πιστεύουμε την κάθε επίσημη διακήρυξη και να υποθέτουμε πως κάπου στην πορεία η ανικανότητα ή η κακή οργάνωση θα την ακυρώσουν. Γι' αυτό τώρα αναγκαστικά προβλέπουμε το μέλλον και τις προθέσεις των αρχών βασισμένοι στα σημεία των καιρών, στις ενδείξεις που μας δίνει η συμπεριφορά των αρμοδίων και στη γενικότερη "αίσθηση" που κυριαρχεί.

Και κάπως έτσι, παρά τα σχέδια, τις ανακοινώσεις, τις εκθέσεις, τις παρουσιάσεις, η μεταφυσική έχει περισσότερες πιθανότητες να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι συμβαίνει απ' ό,τι η ειδησεογραφία. Αν όμως οι αρμόδιοι συνεχίσουν να ανακοινώνουν και να υλοποιούν έργα [και έρευνες απόδοσης ευθυνών, ας πούμε] με κάποια συνέπεια, ίσως αρχίσουμε να πιστεύουμε αυτά που λένε και να μην τα απορρίπτουμε προληπτικά.

Αν οι αρχές τώρα μιλούν σοβαρά και δεν τις παίρνουμε στα σοβαρά γιατί έτσι συνηθίσαμε, αυτό δεν είναι καθόλου άδικο. Από τη μια, γιατί κανένας σημερινός αρμόδιος δεν ήρθε από ένα παράλληλο σύμπαν έτσι ώστε να μπορεί να υποστηρίξει πως δεν έχει σχέση με τους προηγούμενους. Κι από την άλλη, γιατί το πρώτο τεστ για όποιον θέλει να φέρει πρόοδο είναι το κατά πόσο κάνει υπομονή και κρατάει τα λόγια μέχρι να έχει να δείξει ουσία.