Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Υποψήφιο για έντεκα συνολικά Όσκαρ [η τελετή των φετινών βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας πραγματοποιείται σήμερα και ξεκινά στις 4 τα χαράματα ώρα Κύπρου για όσους έχουν αντοχές], το Hugo του Μάρτιν Σκορσέζε είναι ένα ταξίδι στο Παρίσι του '30, ένας φόρος τιμής στον Ζορζ Μελιές - τον πρωτοπόρο της 7ης Τέχνης, "πατέρα" των ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Η ταινία είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα "Η εφεύρεση του Ουγκό Καμπρέ" του Μπράιαν Σέλζνικ [μεταφρασμένο στην ελληνική κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη] και κύριος χαρακτήρας της -παρά τις σημαίνουσες προσωπικότητες που παρελαύνουν στην ταινία- είναι ο μικρός Χιούγκο, που ζει μόνος μέσα στους μηχανισμούς των επιβλητικών ρολογιών ενός σιδηροδρομικού σταθμού του Παρισιού. Κάποια στιγμή, η ζωή του θα διασταυρωθεί μ' αυτή της νεαρής Ιζαμπέλ κι ύστερα με τη ζωή του παππού της. Εκείνο που έχει σημασία στην ταινία δεν είναι η ιστορία της, αλλά πώς ο 70χρονος σήμερα Σκορσέζε κατάφερε να συστήσει τον Ζορζ Μελιές με έναν μοναδικό τρόπο: όχι σε μια μικρή αίθουσα ταινιοθήκης των πέντε σινεφίλ, αλλά στις μεγάλες αίθουσες των κινηματογραφικών συμπλεγμάτων. Να μιλήσει για την πρώτη ταινία των αδελφών Λυμιέρ και να πει τη γνωστή ιστορία με το τρένο όχι στους σπουδαστές κινηματογράφου, αλλά σε μερικά εκατομμύρια θεατών στον κόσμο. Και μέσα από τα τελειότερα τεχνολογικά μέσα στον τομέα του κινηματογράφου, να φτάσει εκεί απ' όπου άρχισαν όλα: στα 1895, όταν ο Ογκίστ και ο Λουί Λυμιέρ πρόβαλαν την πρώτη τους ταινία: μια ομάδα εργατών να φεύγουν από το εργοστάσιο.