Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

"Αντάν αρκέψαν οι κρυφοί ανέμοι τζαι φυσούσαν... τ' αηδόνια δεν σ' αφήνανε να κοιμηθείς στις Πλάτρες!"

Η ποιητική "σύμπτυξη" ανήκει στην Ελλάδα Ευαγγέλου, θεατρολόγο και ερευνήτρια, η οποία συμμετείχε στη δημόσια συζήτηση "Γλώσσα και Πολιτική: γλωσσικές εκδοχές και εξουσία στην Κύπρο", μαζί με τον εκπαιδευτικό και ερευνητή Μουσταφά Κοκτσέογλου και τον γλωσσολόγο και επίκουρο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Φοίβο Παναγιωτίδη, την περασμένη Τετάρτη.

"Η γλωσσική ποικιλομορφία που παρατηρείται στην Κύπρο επιτρέπει να χρησιμοποιούνται οι διάφοροι γλωσσικοί κώδικες [ελληνικά της Ελλάδας και της Κύπρου, τουρκικά της Τουρκίας και της Κύπρου, αγγλικά, άλλες γλώσσες] εναλλάξ και ανάμικτα. Άλλο μείγμα γλωσσών θα χρησιμοποιήσουν δύο εκπαιδευτικοί μεταξύ τους, δύο πολιτικοί μηχανικοί, δύο μητέρες στην αγορά. Αλλιώς αλληλεπιδρούν και αναμειγνύονται οι γλώσσες στο κατάστημα, στο μπαρ, στο καφενείο, στην πλατεία, στην τράπεζα... Φυσικά αυτό δεν σημαίνει πως η Κύπρος είναι παράδεισος, ένα περιβόλι ελεύθερης πολυγλωσσίας ή ανεμπόδιστης πολυπολιτισμικής αλληλεπίδρασης. Ίσα-ίσα, ο καθένας μας που ζει εδώ χαρακτηρίζεται αυτόματα από το "καλημέρα" που θα πει, και από το πώς θα το πει: από τη γλωσσική ποικιλία που θα χρησιμοποιήσει δηλαδή, αλλά και από την προφορά του", ανέφερε ο Φοίβος Παναγιωτίδης, ο οποίος κατέδειξε -κατ' εμέ- και τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της συζήτησης: ότι στην Κύπρο η γλώσσα που μιλάμε και η προφορά μας είναι μέρος της ταυτότητάς μας, ότι από τη γλώσσα που επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε αξιολογούνται ο χαρακτήρας, η μόρφωση, η καταγωγή αλλά και τα πολιτικά μας φρονήματα, ότι η επιλογή της κοινής νεοελληνικής από την ε/κυπριακή κοινότητα και της τουρκικής που ομιλείται στην Τουρκία από την τ/κυπριακή κοινότητα έγινε -μεταξύ άλλων λόγων- για να συμπορευτούν οι δύο κοινότητες με τις "μητέρες πατρίδες", ότι η πιο πάνω επιλογή έχει καταλήξει να σημαίνει την καταπίεση και τον παραγκωνισμό των τοπικών διαλέκτων. Καθαρή γλώσσα, καθαρόαιμη -και μονοσήμαντη- ταυτότητα δηλαδή.
Και τι πειράζει αν παραγκωνίζονται οι διάλεκτοι, αφού έχουμε γλώσσα; Πειράζει, γιατί είναι μεγάλη ευτυχία να καταλαβαίνουμε και το "τζαι", και το "και" και να λέμε χαλόου κα να κάνουμε like και τι να κάνουμε δηλαδή; Γιατί να έχουμε μια καθαρή -ή μία και μόνη- γλώσσα;