Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Δύο πολιτικοί βουτηγμένοι ο καθένας στα δικά τους κατεστημένα το έπαιξαν αυτήν την εβδομάδα αδικημένοι: ο μεν Ντίνος Μιχαηλίδης αναρωτιέται πώς τολμά η δικαιοσύνη να θέλει να του αρνηθεί το δικαίωμα να δικαστεί στη χώρα του, όπου έχει έτοιμες τις προσβάσεις και τις διαπλοκές 40 χρόνων, και ο Δημήτρης Χριστόφιας αναρωτιέται τι έκανε επιτέλους και του ζητούν οι πληβείοι εξηγήσεις.
Πέρα από το ιδιωτικό τους περί δικαίου αίσθημα, τι γίνεται με το συλλογικό [που έχει γίνει το μέτρο μας για το κατά πόσον αποδώσαμε ευθύνες, εξετάσαμε τα αίτια, τιμωρήσαμε εκεί και όσο έπρεπε]; Στην περίπτωση του Μιχαηλίδη μάλλον όλοι συμφωνούμε, εκτός φαντάζομαι από την κυρία που ύψωσε ηρωικά το μεσοδάκτυλο στους φωτογράφους των εφημερίδων. Στην περίπτωση Χριστόφια τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα, γιατί ο τρόπος με τον οποίο η επιτροπή χάνει την ουσία κάποτε επισκιάζει ακόμα και τις παροιμιώδεις αυτοκαταστροφικές κινήσεις του πρώην Προέδρου.

Στην Ιταλία ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δικάστηκε, καταδικάστηκε και τώρα απειλεί με κατάρρευση την κυβέρνηση μόνο και μόνο για να μην πληρώσει για όσα έχει βρεθεί ένοχος - όμως μπορεί να το κάνει γιατί οι υποστηρικτές του αμφισβητούν τη δικαιοσύνη, κάνοντας λόγο για "κόκκινους" δικαστές. Στην Αίγυπτο ο Χόσνι Μουμπάρακ ακόμα δικάζεται και μπορεί να έχει αφεθεί ελεύθερος, αλλά υπό περιορισμό, μόνο και μόνο επειδή κανείς, ακόμα και ένας δικτάτορας, δεν μπορεί να μένει προφυλακισμένος για πάντα - όμως όλη η χώρα αμφισβητεί τη νομιμότητα της απόφασης, από τους κοσμικούς αριστερούς μέχρι τους πιο ακραίους θρησκόληπτους ισλαμιστές. Στις ΗΠΑ ο Μπράντλι Μάνινγκ καταδικάστηκε σε 35 χρόνια φυλάκισης [αντί για τα 60 που ήθελαν να του επιβάλουν], με όσο καιρό ήταν προφυλακισμένος χωρίς να έχει κατηγορηθεί να μετρά ως μέρος της ποινής του και να έχει ελπίδες να αποφυλακιστεί λόγω καλής διαγωγής σε πέντε χρόνια το πολύ.

Το περίφημο περί δικαίου εξαρτάται όχι μόνο από το ποιος καλείται να αποδώσει το δίκαιο και πώς, αλλά και ποιος κατηγορείται. Από τους παραπάνω μόνο η (πλέον) Τσέλσι Μάνινγκ -που δεν είναι μέλος της πολιτικής τάξης- παραδέχθηκε τα όσα έκανε και τα υπερασπίστηκε με θάρρος ως σωστές, βάσει της συνείδησής της, επιλογές. Και είναι η μόνη που τιμωρήθηκε με κράτηση και απομόνωση πριν κινηθούν οι διαδικασίες. Για τον Ντίνο, τον Δημήτρη, τον Σίλβιο, τον Χόσνι έπρεπε να αλλάξουν συντάγματα, να έρθει γη και ουρανός ανάποδα, να ανατραπούν καθεστώτα για να πλησιάσουν έστω στο δικαστήριο...