Γράφει ο Μιχάλης Σταύρου

Η δική μου λογική όταν βλέπω μια ταινία λέει πως πρέπει να έχει αρχή μέση τέλος, έτσι ώστε να μου είναι πιο εύκολο να δώσω μία περιγραφή. Στο "Unmade beds" που είδα στο Κινηματοθέατρο Κωνστάντια, το στόρι πως ο Άξελ ψάχνει τον πατέρα του και η Βέρα ψάχνει να ξεφύγει από έναν χωρισμό δεν είναι αρκετό. Γιατί; Γιατί οι μελωδίες της ταινίας ενδεχομένως να καθορίζουν το στόρι που σε πάει από το χαρούμενο στο δράμα κι απ' το μελό στο... ξέφρενο! Περίεργη ταινία, μπορεί και να μην έχω καταλάβει τι γινόταν. Όσο για τη γενιά που περιγράφει: Γουστάρει τα ξέφρενα πάρτι, γουστάρει να έχει ανασφάλειες με το σεξ γιατί δεν ξέρει πού βαδίζει, ξέρει αλλά δεν ξέρει τι της γίνεται, τρώει τα μούτρα της, αλλά γ...ώτο ονειρεύεται. Μήπως τελικά αυτό ήταν; Τόσο απλή όσο χαοτική η νέα γενιά; Μπορεί. Το μόνο σίγουρο είναι πως όποια ταινία κι αν απολαμβάνεις τη γουστάρεις στο τέλος, γιατί είχες άλλη μία μέρα εμπειρίας στο θερινό σινεμά της Κύπρου. Ειδικά αν πετύχεις μέρα που έχει απαλό αέρα...