@valia_kaimaki

Αυτό το κόλλημα να βλέπεις ποιος είδε το προφίλ σου στο facebook δεν το κατάλαβα ποτέ. Προχθές μου λύθηκε η απορία. «Είναι που δεν κάνεις καμάκι», μου είπε ένας καλός συνάδελφος, κι έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Μου εξήγησε, λοιπόν, ότι ενδιαφέρεσαι, όχι γενικά, αλλά «ειδικά» να δεις αν κάποιος συγκεκριμένος έχει μπει να δει το προφίλ σου.

Το facebook θα μπορούσε εύκολα [από τεχνικής άποψης] να έχει δώσει αυτή τη δυνατότητα, αλλά για λόγους που κατανοούμε δεν το έκανε. Άλλωστε, είναι απλό. Το ποιος μπορεί να δει το προφίλ σου εξαρτάται από τις ρυθμίσεις ασφαλείας που έχεις: φίλοι, φίλοι φίλων, όλοι. Μέχρι εκεί, όμως.

Φυσικά υπάρχουν οι διάφοροι επιτήδειοι, οι οποίοι πουλάνε εφαρμογές που υπόσχονται ότι θα σε βοηθήσουν να το δεις και όταν εσύ πατήσεις «ναι» γεμίζεις σκουπίδια στην καλή περίπτωση και ιούς στη χειρότερη. Και στο προφίλ σου ανεβαίνουν συνεχώς βλακείες...

Είναι η χειρότερη περίπτωση «επιβλαβών» εφαρμογών, αλλά όχι η μοναδική. Στην Ελλάδα, από τις 2.247 καταγγελίες που έλαβε η SafeLine το πρώτο εξάμηνο του 2013, οι 1.092 από αυτές αφορούσαν αποκλειστικά το Facebook.

Οι περισσότερες καταγγελίες αφορούν κλεμμένους κωδικούς πρόσβασης.

Η παραπάνω κατηγορία συνδέεται άμεσα με την παραβίαση προφίλ χρηστών [όπου τρίτοι αποκτούν πρόσβαση σε προφίλ χωρίς την άδεια των χρηστών]. Παρουσιάζονται, επίσης, κρούσματα ηλεκτρονικού εκφοβισμού [cyber-bullying], τόσο σε ανήλικους όσο και σε ενήλικους. Συχνό φαινόμενο είναι και η αναδημοσίευση φωτογραφικού υλικού μελών χωρίς την άδεια των τελευταίων. Με άλλα λόγια, φωτογραφίες μελών εμφανίζονται σε άλλες σελίδες χωρίς την έγκριση ή την άδεια των απεικονιζόμενων, αφού πρώτα έχουν κλαπεί από το Facebook.

Διαβάσατε κάτι για εφαρμογές στα παραπάνω; Όχι, γιατί κανένας οργανισμός δεν μπορεί να μας προστατέψει από κάτι στο οποίο εμείς λέμε «ναι» και δίνουμε μόνοι μας δικαίωμα πρόσβασης.

Διαβάζουμε λοιπόν πάντα το τι γράφουν τα εικονίδια που μας ανοίγουν. Και γενικώς, καλύτερα να πατήσουμε όχι, παρά ναι!

Πολύς κόσμος μού παραπονιέται ότι τα κοινωνικά δίκτυα τού δημιουργούν περισσότερα προβλήματα μακροπρόθεσμα. Άλλος ανακαλύπτει ότι τρώει όλο του τον χρόνο εκεί. Άλλος ότι τον ενοχλούν [για να μη δούμε και το bullying που λέγαμε και παραπάνω]. Νομίζω, όμως, ότι απλώς, ο κάθε νέος χρήστης ενθουσιάζεται στην αρχή και μετά... βαριέται. Ή ενοχλείται [από την επιθετικότητα του Twitter, ας πούμε].

Το κακό, όπως ακριβώς έγινε και με τους υπολογιστές, είναι ότι είμαστε «χρήστες διαφορετικών ταχυτήτων». Είναι σαν να είμαστε όλοι οδηγοί, ο ένας να έχει δίπλωμα έναν μήνα, ο άλλος δέκα χρόνια και ο τρίτος να είναι πιλότος της formula 1 και να κυκλοφορούμε όλοι στον ίδιο δρόμο χωρίς καμία σήμανση. Πανικός θα γίνει. Κι αν το ‘χουμε κιόλας να είμαστε ξερόλες και να μην δεχόμαστε και καθοδήγηση από τον πιλότο... άστο καλύτερα. Λίγοι θα διαπρέψουν και οι υπόλοιποι αργά ή γρήγορα θα απογοητευτούν.

Είναι μερικές ανάγκες, όπως οι διαπροσωπικές σχέσεις [για να μην ξεχνάμε και από πού ξεκίνησε το κείμενο], η διασκέδαση, η επικοινωνία με τους φίλους μας που μπορούν ή που πιστεύουμε ότι μπορούν να καλυφθούν από τα κοινωνικά δίκτυα. Μερικές φορές με επιτυχία, άλλες πάλι όχι. Η ζωή, όμως, είναι εκεί έξω, μην το ξεχνάμε.