Της Στέλλας Σπύρου

Όταν το κλαρίνο της ελληνικής παράδοσης σμίγει με το βιμπράφωνο, το πιάνο, το μπάσο και τα κρουστά, η μουσική αντιλαλεί πρώτα στους τόπους που τη γέννησαν, κατασταλάζοντας μετά στους νεότερους καιρούς, ακόμη και σε ρυθμούς της Jazz

Το αναπάντεχο αυτό μουσικό σχήμα, ‘Αντάμωμα Φλωρίνης’, ήχησε σε έναν χώρο μαγικό. Σε έναν χώρο όπου η αύρα των παλαιών ανθρώπων σε κυκλώνει στοργικά. Στο Αρχοντικό «Αξιοθέα», το Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κύπρου, την Παρασκευή, 13 Σεπτεμβρίου 2013.

Το σόλο του κλαρίνου του Βασίλη Κομματά στην Αρμενική Μελωδία δήλωσε την ηχηρή παρουσία του, με εναλλαγές κατευναστικές. Η είσοδος στο πιάνο του Γλαύκου Κοντεμενιώτη, στο βιμπράφωνο του Αλέξανδρου Γαγάτση, στο μπάσο του Μιχάλη Μέσσιου και του Ιωάννη Βαφέα στα κρουστά ένωσε ανεπαισθήτως τις μουσικές φράσεις σε ένα νοσταλγικό αφιέρωμα στην Αρμενία.

Με τα εφτά όγδοα του Μαντιλάτου εκ Θράκης, εισήλθε ο Γλαύκος, αυτοσχεδιάζοντας στο πιάνο, με την ενίσχυση και των άλλων οργάνων, τη στιγμή που άρχισε να μας διαπερνά το πατριωτικό μας ρίγος.

Στην Πουσνίτσα [χορός συγκαθιστός] ο Αλέξανδρος μας προσκάλεσε σε μια πλατεία με αόρατους χορευτές. Η μουσική κυριαρχούσε με ύφος λατινοπρεπές, που το πλαισίωνε το μπάσο, το πιάνο, το κλαρίνο και τα κρουστά.

Για το μουσικό κομμάτι Jovano- Jovanke [Ιωάννα], ερίζουν περί της καταγωγής του -όπως μας είπε με χιούμορ ο Βασίλης, σε ρόλο παρουσιαστή- η Ελλάδα, η Βουλγαρία και άλλες γύρω περιοχές.

Το μπάσο του Μιχάλη τόνισε το έντονο τοπικό χρώμα του ρυθμού, με ισχυρή τη συμπαράσταση και των άλλων οργάνων.

Με την πρόσκληση των κρουστών από τον Ιωάννη, η ‘Πατρούλα’ με μέτρο τα έντεκα όγδοα και τη διακριτική ανταπόκριση του πιάνου, του μπάσου, του βιμπράφωνου και του κλαρίνου, αναθέρμανε τη δημοτική μας μουσική παράδοση.

Το Μακεδονίτικο, το γνωστό και σαν Έντεκα (11) -ήταν η ώρα του περιορισμού κατά την Τουρκοκρατία- παρηγόρησε με μουσική την εθνική μας απελπισία.

Ο αμανές ‘Μάνες της καληνυχτιάς’ γλύκανε την ψυχή μας με το οικείο μέτρο, τέσσερα τέταρτα. Τη μελωδικότητα, την αρμονία, τη διαύγεια, τους μαλακούς τόνους, τη θλίψη μιας προσμονής εξέφρασαν οι φθόγγοι και των πέντε ταλαντούχων μουσικών. Η ακτινοβολία της Ιωνίας, της Μικρασίας, βρίσκει διώρυγες μνήμης, διαποτίζει την ελληνική μουσική, ρουφά στα σπλάγχνα της πότε σαν ψίθυρος, σαν κραυγή σιωπής, σαν νοσταλγία αθεράπευτη την ευλογημένη επιστροφή. Κλείνει ύστερα σαν όστρακο και δημιουργεί όλες τις τέχνες. Και τη Μουσική, ακόμη και σε στυλ και ύφος Jazz.

Στο Αντάμωμα Φλωρίνης, η ροή της μουσικής είχε μια σύμπνοια ζηλευτή, η είσοδος εκάστου οργάνου στο θέμα, απαλή σαν μετάξι.

Οι παύσεις, που στη μουσική είναι πολύ σημαντικές, συναρπαστικές.

Τα «γεμίσματα», οι τρίλιες του πιάνου, το παράπονο του κλαρίνου, οι υποβλητικοί τόνοι του μπάσου, η λυρικότητα του βιμπράφωνου, η ρωμαλεότητα των κρουστών ηχούν ακόμη...

Και όταν το βραδινό αεράκι της Λευκωσίας, από τον κήπο του αρχοντικού, άπλωσε πέταλα γιασεμιού στα πόδια των μουσικών, αυτό ήταν το πιο μυρωδάτο ευχαριστώ.

Ήταν ένα ευχαριστώ στην πόλη της Λευκωσίας, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και στους μουσικούς που με την ιαματική τους τέχνη λύτρωσαν την ψυχή μας.