Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Την Πέμπτη βρέθηκα σε ένα παλιό κυβερνητικό κτήριο, πάνω σε έναν από τους προμαχώνες της βόρειας παλιάς Λευκωσίας, όπου βρίσκεται το «προεδρικό» του Ντερβίς Έρογλου. Η κάποτε έδρα του αντιπροέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας της Ζυρίχης [αιωνία της η μνήμη] είναι σφηνωμένη μεταξύ των βενετικών τειχών και παλιών κτηρίων της παλιάς πόλης όπου μένουν εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους οικογένειες που ο ιδεολογικός πατέρας του Έρογλου, ο Ραούφ Ντενκτάς, έφερε στην Κύπρο με στόχο να αντικαταστήσει τους Κύπριους κατοίκους του βορρά.

Βρέθηκα εκεί με την ευκαιρία της συνέντευξης που δημοσιεύεται σήμερα σε κάποια άλλη από τις σελίδες της εφημερίδας. Η συνέντευξη πήγε όπως θα ανέμενε κανείς, ακόμα ένα σύντομο επεισόδιο της αργόσυρτης σαπουνόπερας των συγκλίσεων, των αποκλίσεων, των ψηφισμάτων, των ξεψηφισμάτων και των ξεψειρισμάτων του Κυπριακού.

Η συζήτηση ήταν εξ ίσου αργόσυρτη, με τη μετάφραση να παρεμβάλλεται κάθε λίγο στην επικοινωνία, κάνοντας παράσιτα και ηχώ στην κάθε ερώτηση και απάντηση. Και την απασχόλησαν θέματα που αφορούν τους junkies του Κυπριακού, όσους από εμάς ακολουθούμε ακόμα την παραμικρή λεπτομέρεια ψάχνοντας να βρούμε τη θέση της στη βυζαντινή δολοπλοκία του προβλήματος.

Κάπου στο τέλος της λίστας με τις ερωτήσεις είχα σημειώσει την τελευταία, αλλά για μένα -για να είμαι ειλικρινής- την πιο σημαντική: «Τι έχετε να πείτε στους νέους Τουρκοκύπριους που νιώθουν να ασφυκτιούν καθώς δεν υπάρχουν ευκαιρίες για αυτούς στον βορρά;» Δεν φτάσαμε ποτέ σε αυτό το σημείο. Κι εδώ τα χρονοδιαγράμματα ήταν ασφυκτικά.

Όπως και κάθε φορά που μιλάμε για το κυπριακό πρόβλημα, δεν φτάσαμε ποτέ στο τι αποτελεί τέλος πάντων «πρόβλημα». Το πρόβλημα δεν ορίζεται μόνο ως μια δύσκολη, περίπλοκη κατάσταση που αναζητεί λύση, η οποία μπορεί να καθοριστεί και να διατυπωθεί ακαδημαϊκά. Ως πρόβλημα ορίζεται και μια δυσκολία, μια δυσχέρεια που δημιουργεί αρνητικές καταστάσεις και δυσλειτουργίες.

Οι δυσκολίες και οι δυσλειτουργίες έχουν ονόματα, διευθύνσεις και συγκεκριμένες παραμέτρους. Είναι νέοι άνθρωποι που μορφώθηκαν ή θέλουν να μορφωθούν, που φιλοδοξούν να δημιουργήσουν και να [ανα]δημιουργηθούν και που στα προβλήματα της Κύπρου βλέπουν να μετουσιώνονται τα δικά τους.

Αν όμως η κατάσταση στα κατεχόμενα από τους ηλίθιους εδάφη [ποδά] μάς δίνει κάποια περιθώρια αντίδρασης και έκφρασης, στα κατεχόμενα από τον τουρκικό στρατό εδάφη [ποτζεί] το κυπριακό πρόβλημα είναι μετρήσιμο με τον ίδιο τρόπο που είναι για τους ποδά το οικονομικό πρόβλημα.

Τι έχουμε να προτείνουμε, τι συζητάμε σε σχέση με αυτό το πρόβλημα; Δίνουμε κάποια απάντηση; Ή μας αρκεί να ακούμε ψυχροπολεμικούς ηγέτες να ξεψειρίζουν ψηφίσματα, συμφωνίες και φοβίες;