@valia_kaimaki

Όταν «αναδημοσιεύουμε» κάτι από το facebook ή το twitter ή τέλος πάντων όποιο άλλο κοινωνικό δίκτυο, συνηθίζουμε να γράφουμε ένα μηνυματάκι από κάτω: «κλέβω». Πριν από λίγες μέρες, μια φίλη μάς την είπε: «γράφουμε μοιράζομαι, προωθώ, ανακοινώνω, αλλά όχι κλέβω, βρε παιδιά». «Κλέβω, κλέβω», διαφωνήσαμε όλοι εν χορώ.

Και είναι αλήθεια, δεν έχω κανένα ενδοιασμό να κλέψω, ειδικά αν πρόκειται για μια καλή ιδέα. Όπως το #Noshare [ή #ns], το οποίο αρχίζει σιγά-σιγά να γίνεται γνωστό. Το #Noshare είναι η απάντηση στο πώς μέσω των Big Data χρησιμοποιούνται τα δεδομένα μας. Τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε να μπαίνει σε βάση δεδομένων και μετά σε στατιστικές. «Μια ταπεινή προσπάθεια να κερδίσουμε πίσω από τις μηχανές λίγη δύναμη προς χάριν της ιδιωτικότητας», λένε οι εμπνευστές της ιδέας, ο ερευνητής Πάτρικ Μέγιερ και ο Γουστάβο Φαλέιρος από το διεθνές δίκτυο δημοσιογράφων.

«Ιδιωτικότητα», μια λέξη που δεν υπάρχει, αλλά που έγινε καθημερινότητα αντί εκείνου του μακρόσυρτου «προστασία της ιδιωτικής ζωής», ελληνοποιημένη μετάφραση του privacy [δεν έχω τίποτα κατά της εξέλιξης μιας ζωντανής γλώσσας]. Και με τις τελευταίες αποκαλύψεις του Έντουαρντ Σνόουντεν, όχι τόσο για τις πλανητικές ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις από την Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, αλλά για το μέγεθός τους, γίνεται πιο επίκαιρο. Γιατί ακόμα κι αν όλοι μας αναρωτηθήκαμε «μα τι να κάνει τη λίστα με τα ψώνια ο big brother», πριν δεν υπήρχε απάντηση [α, και παρεμπιπτόντως δεν λέμε πια big brother, είναι παρωχημένο, λέμε το «μάτι του Σάουρον», διαβάζουμε και λίγο Τόλκιν, ναι;]. Σήμερα υπάρχει: στατιστικές [σε πιο απλά ελληνικά τα Big Data). Και κάπου εκεί μπαίνουμε όλοι μας, οι προτιμήσεις μας, οι συνήθειές μας, οι ελπίδες μας, οι αγορές μας.

Έχω αναφέρει και πάλι το γεγονός ότι η ΕΕ είναι σε διαδικασία να εγκρίνει δύο νέες οδηγίες που αφορούν την προστασία της ιδιωτικής ζωής αλλά καθυστερούν γιατί έχουν πέσει επάνω τα δεκάδες λόμπι, ένας τραβάει από δω, άλλος από κει. Η παρέμβαση του Προέδρου Ολάντ στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο μπορεί και να επιταχύνει τις εξελίξεις [βλ. άρθρο στις διεθνές ειδήσεις του «Πολίτη»], μπορεί και όχι. Είναι το τελευταίο «στοίχημα» του Ευρωκοινοβουλίου πριν τις εκλογές του καλοκαιριού. Και πάλι θα πρέπει να δούμε τι προβλέπει το τελικό κείμενο και πόσο τελικά μας προστατεύει. Γιατί πίσω από τις περισσότερες δωρεάν υπηρεσίες στο δίκτυο κρύβεται ένας στυγνός εκβιασμός: σου δίνω να χρησιμοποιείς την εφαρμογή μου, τα δεδομένα σου όμως είναι δικά μου. Κι άμα σου αρέσει.

Έτσι λοιπόν το #Noshare έρχεται ως δήλωση εκ μέρους μας: αυτό δεν θέλω να μπει στα big data, είναι δικό μου. Θα εμποδίσει εκείνους που τα χειρίζονται -και δεν εννοώ τις παρακολουθήσεις φυσικά, αλλά όλους εκείνους που με τη σύμφωνη γνώμη μας διαχειρίζονται πληροφορίες που τους δίνουμε, όπως οι σελίδες κοινωνικές δικτύωσης- να το κάνουν; Όχι, αλλά τουλάχιστον το λες. Και κανείς δεν μπορεί να σου πει μετά πως στα ψιλά-ψιλά γραμματάκια που έλεγε: θα το χρησιμοποιήσουμε εκτός εάν ο χρήστης δηλώσει αντίθετη επιθυμία… εσύ δεν έδωσες σημασία.

Οι εμπνευστές της ιδέας προτείνουν να το χρησιμοποιούμε σε οτιδήποτε δεν θέλουμε να γίνει «ζωοτροφή»: αναρτήσεις στο Facebook, tweets, emails, SMS, αυτοκίνητα, κτήρια, ακόμα και πάνω μας. Αυτοκίνητα και κτήρια και εαυτός; Ναι, αμέ. Γιατί, σας είπε κανείς ότι θέλω να φαίνεται το σπίτι μου στο google maps; Ή η φάτσα μου στην αναζήτηση εικόνων;