Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Δεν άργησε να γίνει viral το βίντεο με τη βίαιη μεταχείριση κατά (αναγνωρισμένου κατά τα άλλα ως νόμιμου πρόσφυγα) Αφρικανού μετανάστη από την Ακτή Ελεφαντοστού από μέλη της ΜΜΑΔ. Οι θεωρίες και η καρέ-καρέ ανάλυση δεν άργησε να ξεκινήσει, με τα σχόλια στο διαδίκτυο να επισημαίνουν διαφορετικές αναγνώσεις της σκηνής [όσο αντέχει κανείς να δει το βίντεο υπό τον ήχο του πόνου του ανθρώπου με το σπασμένο πόδι]. Έσπασε το πόδι του Αφρικανού ο αστυνομικός; Έσπασε το πόδι μόνος του; Έπρεπε να τον σταματήσουν για έλεγχο; Δεν έπρεπε; Η ουσία είναι πως κάτι τέτοια περιστατικά που έρχονται στην επιφάνεια δεν είναι παρά μικρές στιγμές, παράθυρα στην καθημερινότητα ανθρώπων που βρίσκονται στη χώρα νόμιμα, παράπονα ή κάπου στη μέση αλλά οι οποίοι δεν μπορούν να θεωρηθούν ποτέ μέλη της κοινωνίας μας παρά το ότι μετέχουν σε αυτήν. Είναι οι ακραίες στιγμές σε μια καθημερινότητα παράλληλη με τη δική μας.

Αν το περιστατικό συνέβαινε χωρίς κάποιος να το καταγράψει με το τηλέφωνό του, θα το μαθαίναμε ποτέ; Ή το όλο θέμα θα γινόταν ακόμα μία ανακοίνωση στον Τύπο, ακόμα ένα θέμα που θα είχε ξεχαστεί την επόμενη, με τους αστυνομικούς να τρέχουν να συγκαλύψουν την καφρίλα ενός συναδέλφου τους αντί να καθαρίζουν τις τάξεις τους.

«Έξω, το κλάμα ακουγόταν ακόμα δυνατότερα. Ήταν λες και όλος ο πόνος στον κόσμο είχε βρει φωνή. Κι όμως αν ήξερα πως ένας τέτοιος πόνος βρισκόταν στο δίπλα δωμάτιο, και αν ήταν βουβός, νομίζω πως θα τον άντεχα μια χαρά. Μόνο όταν ο πόνος αποκτά φωνή και κάνει τις άκρες των νευρώνων μας να δονούνται, μόνο τότε έρχεται να μας ενοχλήσει το αίσθημα της φιλευσπλαχνίας». H. G. Wells, «Το νησί του δρ. Μορό».

*Η είδηση και λινκ για το βίντεο εδώ: http://bit.ly/MMAD-via