Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Οι Κύπριοι μαθητές, λέει, είναι κάπου στο τέλος της λίστας με τις δεξιότητες σε πράγματα, όπως μαθηματικά, διάβασμα και επιστήμες. Κι αυτό συμβαίνει στην ίδια χώρα που καυχιέται για την αγάπη των κατοίκων της στη μόρφωση και για το ψηλό μορφωτικό επίπεδό της. Μια χώρα που θέλει και καλά να επιστρέψει στην ανάπτυξη μεταξύ άλλων με την επένδυση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την έρευνα και την πρωτοπορία.

Οι μορφωμένοι ναι, υπάρχουν. Όμως, τι μας λέει το γεγονός πως τα σχολεία μας - απασχολημένα περισσότερο με το να περάσουν χριστιανικές αξίες και ελληνικά ιδεώδη στα παιδιά και τη στιγμή που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές παλεύουν να διασφαλίσουν τον διορισμό ανθρώπων που περιμένουν εδώ και χρόνια σε μια λίστα έχοντας ξεχάσει και όσα έχουν μάθει - δεν καταφέρνουν να βγάλουν ανθρώπους που να ξέρουν κάποια βασικά πράγματα; Δεν έχει σημασία αν η Κύπρος βγάζει και δικηγόρους και γιατρούς και επιστήμονες όταν μεγάλο μέρος του πληθυσμού παραμένει στο μίνιμουμ. Αν το δούμε με οικονομικούς όρους, ποια η αξία της ανάπτυξης αν εκφράζεται ως αυξανόμενη ανισότητα;

Η είδηση με τους Κύπριους μαθητές ίσως δεν είναι είδηση. Διαχρονικά, πολλοί από εμάς παραμένουμε κλεισμένοι στον κυπριακό νησιώτικο κόσμο μας, ενώ μια μειονότητα μαθητών [μεγάλη έστω] προετοιμάζεται από το εκπαιδευτικό σύστημα για να αναλάβει τις κυβερνητικές και μη-κυβερνητικές δουλειές, για να διαχειριστεί το σύστημα και να το στελεχώσει - ή απλά περνά από την ανώτατη εκπαίδευση μετά από οικονομικές θυσίες γονέων με το κίνητρο να διασφαλίσει τη μελλοντική επαγγελματική ανέλιξη των παιδιών τους.

Υπάρχει πρόβλημα στις ρίζες της εκπαίδευσης, ναι. Όμως ξέρουμε τι φρούτα θέλουμε να βγάλουμε; Κι αν καταλάβουμε τι φρούτα παράγει το αμπέλι, υπάρχει περίπτωση να βρούμε διαφορετικές λύσεις;