Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Είναι το ισχνό δεκάχρονο αγόρι της ομότιτλης παράστασης της Νέας Σκηνής ΘΟΚ. Τον ρόλο του "Όσκαρ" υποδύεται ο Στέλιος Ιακωβίδης, ο οποίος για 90 περίπου λεπτά καταλαμβάνει τη σκηνή και μας συστήνει τρόπους αντίστασης παντός είδους. Από τα 10 μέχρι τα 120 του χρόνια, ο Ιακωβίδης φέρνει τον ρόλο του σε πέρας άρτια, έχοντας το βάρος από τη μια του ίδιου του ρόλου του και από την άλλη των αυστηρών θεατών, που δύσκολα χαλαρώνουν γνωρίζοντας ότι το παιδί που έχουν απέναντί τους, μετρά μέρες πριν τον θάνατό του. Τελικά το κερδίζει και ως Ιακωβίδης και ως "Όσκαρ" το στοίχημα, της ερμηνείας και της ζωής αντίστοιχα. Έχει άλλωστε μια -ιδανική για κάθε στιγμή- θεία Ροζ [Έλενα Παπαδοπούλου] στο πλευρό του. Ο Παναγιώτης Λάρκου χειρίστηκε το θέμα του με σεβασμό, ταπεινά, και ήσυχα, συγκρατημένα, χωρίς να πέσει σε μελοδραματισμούς. Οφείλω να ομολογήσω πως με εξέπληξε ευχάριστα και η μετάφραση και διασκευή της Μιμής Ντενίση στο έργο "Αγαπητέ Θεέ" του Έρικ Εμάνουελ Σμιτ. Και τα ευρηματικά, χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς σκηνικά, ιδανικά για τον κόσμο του "Όσκαρ". Δείτε την παράσταση. Μπορούμε να μάθουμε πολλά από αυτό το αγόρι, ίσως περισσότερα από τη θεία Ροζ. Το έργο δεν αίρει το επώδυνο ερώτημα "γιατί συμβαίνουν όλα αυτά". Ούτε ικανοποιείται με το παθητικό "That's life" του Σινάτρα. Το έργο δίνει ένα καλό εγχειρίδιο αντιμετώπισης όλων αυτών που συμβαίνουν, όσο γίνεται πιο... ανώδυνα, με αξιοπρεπείς δόσεις αμφισβήτησης ιερών και όσιων, γερές δόσεις χιούμορ και αφέλειας και με την ικανότητα να ζεις στο επίπεδο της φαντασίας, όταν αυτή είναι πιο γλυκιά από τα γήινα.