Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Με σεβασμό στη βαρύνουσα σημασία -ιστορικών διαστάσεων- της θεατρικής "Σαμίας" του Εύη Γαβριηλίδη, ο ΘΟΚ επέλεξε για την επίσημη έναρξη του νέου Θεάτρου του τη μεταφορά αυτού του έργου του Μενάνδρου, με αυτή τη μετάφραση του Γιάννη Βαρβέρη και αυτή τη σκηνοθεσία του Γαβριηλίδη και τις χορογραφίες του Ισίδωρου Σιδέρη και τη μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη. Επιστρατεύτηκαν και ο Κώστας Δημητρίου, ο Σταύρος Λούρας και ο Σπύρος Σταυρινίδης, που έπαιξαν στην ίδια παραγωγή το 1993. Κλήθηκε ξανά και ο Γιώργος Ζιάκας που έφτιαξε τα ίδια σκηνικά, προσθέτοντας, σχεδόν 20 χρόνια μετά, ένα άγγιγμα από γκράφιτι απολύτως... απαραίτητο not. H αναβίωση της "Σαμίας" ήταν ίσως ένα στοίχημα όχι τόσο για τον ΘΟΚ όσο προσωπικά για τον Εύη Γαβριηλίδη, που σκηνοθετεί το ίδιο κείμενο για τέταρτη φορά. Ξαναβρασμένο φαγητό; Όχι. Αξιέπαινη προσπάθεια; Οπωσδήποτε. Ωστόσο το έργο δεν κύλησε εύκολα. Όλοι παρόντες εκτός από το αναγκαίο μπρίο, που θα ανέβαζε τόσο τους ηθοποιούς όσο και τους θεατές. Είναι μεγάλο πράγμα το μπρίο, μην το υποτιμάτε. Ειδικά για ένα κείμενο γραμμένο στην καθαρεύουσα, εμπνευσμένο από την Αθήνα του '20 και την ελευθεριότητα των ηθών της εποχής.
+ Συσκέπτονται στον ΘΟΚ αν η παράσταση πρέπει ή όχι να περιληφθεί στα επόμενα βραβεία Θεάτρου. Ας ερωτηθεί καταρχάς ο Ε. Γαβριηλίδης αν η παράσταση αντέχει τη σύγκριση στο σήμερα. Μόνο έτσι θα είναι δίκαιη η συμπερίληψή της στις υποψηφιότητες, και όχι αναδρομικά, με βάση την αποθεωτική κριτική των έντυπων μέσων του '93. Έχω όμως την εντύπωση πως μέγας νικητής τη χρονική αυτή στιγμή μπορεί να είναι μόνο ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης. Κι ας είναι τιμή μετά θάνατον.