Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

"Μάνα μου τα πεζουνούθκια!"
Δύο γυναίκες συζητούσαν στην είσοδο ενός από τα καφενεία της παλιάς πόλης γύρω στο μεσημέρι, κάπου γύρω στο μεσημεριανό διάλειμμα, όταν πρόσεξαν στην ταράτσα απέναντι έναν κοράζινο καθώς ετοιμαζόταν να αρπάξει ένα μικρό πεζούνι που είχε πέσει από τη φωλιά του.
Ένας από τους γονείς του πεζουνιού προσπαθούσε να αποτρέψει τον κοράζινο από το να πετάξει προς το έδαφος και να πιάσει το μικρό, όμως ήταν θέμα χρόνου μέχρι το όλο σκηνικό να τελειώσει.
"Θέλεις να πεις εννά το φάει τωρά;".
Η μια γυναίκα εξηγούσε στην άλλη πως ναι, κάποια πουλιά τρώνε τα μικρά άλλων όταν βρουν την ευκαιρία. Έδειχνε εν μέρει αδιάφορη για το θέμα -έτσι είναι η φύση άλλωστε, έλεγε ο τόνος της φωνής της- και εν μέρει έδειχνε να δέχεται τον ρόλο του κυνικού που δίνει εξηγήσεις απέναντι στον συναισθηματισμό. Η άλλη ήταν δύσπιστη, ίσως απλά επειδή δεν περίμενε, ή δεν ήθελε, κάτι τέτοιο να είναι ποτέ δυνατόν. Το σημείο όπου βρισκόταν η φωλιά δεν ήταν κάποιο περβάζι του κτηρίου του καφενείου, αλλά του κτηρίου απέναντι. Με άλλα λόγια, όποιο και αν ήταν το σχόλιο και η στάση των δύο γυναικών, όποιες αν ήταν και οι προθέσεις τους, δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά.
Ακούμε πολλά κάθε μέρα. Κάποιοι από εμάς, που ατύχησαν να διαλέξουν τη δημοσιογραφία και που ατύχησαν να τους αρέσει και να παραμένουν στο επάγγελμα, ακούμε πολλά περισσότερα και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τα μεταφέρουμε σε όσους ακόμα μας ακούνε. Τι, όμως, μπορούμε να αποτρέψουμε και τι να προλάβουμε - είτε μιλάμε για την καθημερινότητά μας ή για τη δολοφονία 20 παιδιών στις ΗΠΑ ή εκατοντάδων στη Συρία; Και τι διαφορά υπάρχει μεταξύ του αν θα μιλήσουμε για αυτά από συναισθηματική απόσταση ή όχι; Και γιατί [και συγχωρέστε μου το κλισέ] το πρώτο περιστατικό είναι τραγωδία και το δεύτερο απλά μια παράμετρος σε μια ευρύτερη κατάσταση;
Δεν έμεινα να ακούσω ολόκληρη τη συζήτηση, δεν κοντοστάθηκα καν για να μάθω την κατάληξη του ορνιθολογικού δράματος. Φαντάζομαι πως ο κοράζινος τελικά έφαγε ένα ή περισσότερα πεζουνούθκια.