Συγκρίνοντας, συνήθως, τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες των θεατρικών παραστάσεων ανά σεζόν, είναι πάντα ενδιαφέρον να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό που άρεσε στο κοινό για να ξεχωρίσει ένα έργο. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι όταν αυτό το έργο δεν φτάνει στο κοινό με περγαμηνές, δεν ανήκει -δηλαδή- ούτε στα κλασικά ούτε στα σύγχρονα αριστουργήματα, αλλά πρόκειται για ένα νεοφανές, που μεταφέρεται για πρώτη φορά στο θέατρο, με νέους συντελεστές. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί το La Belote, ένα έργο γραμμένο στην Κύπρο για την Κύπρο και ανεβασμένο από ηθοποιούς που δεν κερδίζουν τις εντυπώσεις με τις υποκριτικές τους ικανότητες αλλά είναι -
με κάποιο τρόπο- ιδανικοί για τους ρόλους που τους δόθηκαν. Κι αυτό, μάλλον, γιατί ήταν λιγότερο ηθοποιοί και περισσότερο κοινοί θνητοί. Το La Belote, ένα θεατρικό έργο του Αντώνη Γεωργίου, ανέβηκε στη Λευκωσία από τις Παραπλεύρως Παραγωγές, σε σκηνοθεσία Ευριπίδη Δίκαιου και σκηνικά του Γιώργου Γιάννου. Σε ένα απλό σκηνικό, σε έναν απόμακρο θεατρικό χώρο, χωρίς πολλές φιλοδοξίες -εκτός απ’ εκείνες που έχει ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Στέλιος...- και κέρδισε το κοινό. Επειδή ανέβηκε στη σωστή χρονική συγκυρία και είναι ένα έργο που αφορά την κυπριακή κοινωνία, που μιλά για μας στη γλώσσα που καταλαβαίνουμε, με τρόπο απέριττο. Με διάθεση αυτοκριτικής αλλά όχι για να μιζεριάσουμε. Υπάρχει κι αυτό το είδος θεάτρου.

Μερόπη Μωυσέως