Γράφει η Βάλια Καϊμάκη

Η χρονιά παραλίγο να μπει θεόστραβα. Την ώρα που όλοι ετοιμάζονταν για το ρεβεγιόν, εγώ έτρεχα να βρω "ειδικό" για το κινητό μου. "Δεν το έχω ξανασυναντήσει ποτέ μου", παραδέχθηκε ο υπάλληλος στο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, όπου κατέληξα απελπισμένη, δέκα λεπτά πριν κλείσουν για τη βραδιά [και τη χρονιά]. Και το κερασάκι: "Θα πρέπει να το στείλουμε στην Αθήνα στην αντιπροσωπεία". Άστο, δεν πειράζει, μέχρι να φτάσει θα το έχω πάει εγώ. Δυο μέρες έφυγα όλες κι όλες.

Τι έγινε ακριβώς; Κατ' αρχήν δικό μου λάθος γιατί τις αναβαθμίσεις τις αποφεύγω ωσάν ο διάολος το λιβάνι. Αν δεν διαβάσω στα φόρουμ ότι είναι σταθερή και ότι δεν δημιουργεί προβλήματα, δεν ακουμπάω. "Υπολογιστή που δουλεύει, μην τον πειράζεις", έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου [λέμε τώρα]. Και το ίδιο ισχύει για όλες τις συσκευές. Σε σημείο που αναγκαστήκαμε να βάλουμε κωδικούς σε όλα τα μηχανήματα, γιατί ένα "ποντίκι" του κάτω ορόφου, έμπαινε κρυφά στο σπίτι μας κι έκανε αναβάθμιση στα πάντα.
Αλλά άνθρωποι είμαστε. Και σου βγάζει μια φορά ειδοποίηση, πατάς όχι, δεύτερη, πάλι όχι, τρίτη ξανά όχι. Ε, νομοτελειακά κάποια στιγμή θα πατήσεις λάθος κουμπί και αντί για όχι θα φύγει το δάχτυλο στο ναι. Και τότε θα έρθει η καταστροφή.
Όλα τα σταθερά που είναι στις επαφές μου ή που μ' έχουν καλέσει [όχι τα άσχετα] καθώς και όσα αρχίζουν από 211 και 212 παίρνουν αυτόματα μπροστά τους το 001. Και όταν τηλεφωνείς, μιλάς κατευθείαν με Αμερική. Nice! Έτσι τηλεφωνείς στο γραφείο, ας πούμε [γιατί σε έψαξαν, πρώτη μέρα άδεια, το σόι μου], δεν ακούς τίποτα και μετά σου έρχεται sms "Who's that?". Και σπας το κεφάλι σου, γιατί φυσικά δεν έχεις πάρει αμέσως χαμπάρι τι συμβαίνει...Πώς από σταθερό σου στέλνουν sms και γιατί στ' αγγλικά;
Κι έρχεται η ώρα να τηλεφωνήσεις σπίτι και δεν γίνεται με τίποτα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς και να μην δίνεις σημεία ζωής, δεν παίζει. "Καλή χρονιά", εύχεται ο υπάλληλος. "Δεν τη βλέπω", απαντάω. "Αμάν γκρίνια παραμονιάτικα", παραπονιέται ένας πελάτης. Καταπίνω τη γλώσσα μου εγώ.

Τουλάχιστον τηλεφώνησα στην εταιρεία μου να βάλω φραγή κλήσεων προς το εξωτερικό. Και ευτυχώς δυο μέρες μετά, που άφησα τυχαία να ξεφορτίσει η μπαταρία, το τηλέφωνο έκλεισε, έκανα επανεκκίνηση και όλα έφτιαξαν ως διά μαγείας.
Ηθικό δίδαγμα: "όταν κάνετε αναβάθμιση λογισμικού, κάντε και μια επανεκκίνηση καλού - κακού". Στον υπολογιστή στο ζητάει μόνο του, αλλά κι έτσι κι αλλιώς οτιδήποτε και να κολλήσει, το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι επανεκκίνηση. Η μόνη μου δικαιολογία, ότι ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και δεν είχα το μυαλό μου. Σκαλίζοντας, βέβαια, διάφορα, ενεργοποίησα τον τηλεφωνητή. Και για να πάρω τα μηνύματα που μου αφήνουν, χρειάζομαι έναν τετραψήφιο κωδικό. Ο οποίος δεν ξέρω ποιος είναι... Παράκληση, μην μου αφήνετε φωνητικά μηνύματα, δεν θα τ' ακούσω ποτέ.

Το αρχέγονο ερώτημα, εάν η τεχνολογία προχωρά για να μας κάνει τη ζωή ευκολότερη ή δυσκολότερη, δεν το έχω απαντήσει ακόμα. Ή μήπως δεν βρίσκεται καν εκεί το πρόβλημα; Μήπως βρίσκεται στο ότι η ζωή μας έχει γίνει τόσο εξαρτημένη από την τεχνολογία, που με το παραμικρό πρόβλημα "μπλοκάρουμε" χειρότερα από το χαλασμένο μηχάνημα; Η μόνη μας δικαιολογία είναι ότι η ζωή μας είναι πια τόσο "χτισμένη" πάνω τους, που δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Για παράδειγμα, πού να βρεις τηλέφωνο κοινόχρηστο; Ούτε τηλεφωνικοί θάλαμοι υπάρχουν, ούτε τα κόκκινα τηλέφωνα στα περίπτερα. Αναγκαστικά "κρασάρουμε" μαζί με το κινητό μας...