Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Τι μας ενόχλησε στη φερόμενη πρόταση του Γιώργου Θεοφάνους για την πραγματοποίηση σειράς συναυλιών με αφορμή τα 40 χρόνια κατοχής [ποτζεί, όι ποδά] και εκτοπισμού [για τους πρόσφυγες, όχι όσους τους εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά και συνεχίζουν πολιτικά]; Η παράξενη λογική του «εορτασμού», το κόστος των 300τόσο χιλιάδων, ή απλά το όνομα και οι αισθητικές παρακαταθήκες του Θεοφάνους;

Σε κείμενό της που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, η Άννα Μαραγκού [αναδημοσιεύεται ολόκληρο εδώ http://bit.ly/mega-mnimosina μαζί με τις λεπτομέρειες για την πρόταση] στηρίζει την αντίρρησή της στο μεγάλο προτεινόμενο κόστος όταν «υπάρχουν κύριε Πρόεδρε κοινωνικά παντοπωλεία, παιδιά που δεν έχουν πρόγευμα, οικογένειες διαλυμένες», στη γελοιότητα της συνέχισης της ρητορικής του μακροχρόνιου και της λογικής των κρατικών εκδηλώσεων τόνωσης του φρονήματος.

Παρά το ότι συμφωνώ με την κ. Μαραγκού στο δεύτερο σημείο και ευρύτερα, στο πρώτο θα ήθελα να θυμίσω την απαίτηση ορισμένων από όσους βαφτίστηκαν εκπρόσωποι των αγανακτισμένων την εποχή του Μαρί να ακυρωθεί ακόμα και η Γιορτή του Κρασιού. Θα πρέπει να σταματήσει το κράτος να επιχορηγεί τον ΘΟΚ εν μέσω κρίσης; Ή, αν ο κ. Θεοφάνους μαζέψει κονδύλια από ιδιώτες [όπως έκανε για τη συναυλία «Τραγουδώ για το νησί μου» http://bit.ly/sinavlia], τότε η διαφωνία αίρεται;

Όμως ας κοιτάξουμε και την ουσία της πρότασης, που κάνει λόγο για συναυλίες με μελοποιημένα έργα Κυπρίων ποιητών για τον πόλεμο, και πραγματοποίησή τους στο εξωτερικό, σε όλες τις πόλεις ποδά και στην ποτζεί Λευκωσία. Συμφωνούμε πως η πρόταση είναι ετεροβαρής καθώς αντιπροσωπεύει μόνο εμάς και όχι όσους βρίσκονται υπό κατοχή, συμφωνούμε πως ακούγεται σαν άσκηση μπολιάσματος του μακροχρόνιου, συμφωνούμε πως, αν το κόστος προορίζεται όχι για τα έξοδα αλλά για την αμοιβή των εμπλεκομένων, μιλάμε για επανάληψη της τραγωδίας της νταλαροποίησης ως φάρσα.

Πρώτα απ’ όλα, ας προσπεράσουμε τον ελιτισμό μας. Τα παραπάνω είναι προβληματικά ακόμα και αν η πρόταση αφορούσε τέχνη που θεωρείται «υψηλή». Το πρόβλημα δεν είναι η εμπορική επιτυχία του κ. Θεοφάνους όπως άφησαν να εννοηθεί πολλοί που έκραξαν την ιδέα στο διαδίκτυο τις τελευταίες ημέρες - η ικανότητα του συγκεκριμένου συνθέτη στη δημιουργία μουσικής που θα μείνει και διαχρονική σε κάποιες περιπτώσεις δεν ακυρώνεται επειδή έχει μεγάλη απήχηση. Αυτό που θα έπρεπε να μας ανησυχεί είναι ο συνδυασμός απολιτίκ πατριωτισμού και λάιφσταϊλ που παρά τις ευγενείς προθέσεις [http://bit.ly/marinella-afksentiou] επικαιροποιεί με σύγχρονα μέσα αντιδραστικές και τελματωμένες αντιλήψεις. Γιατί κάποια εκδήλωση θα στήσει το κράτος για τα 40 χρόνια μνημοσύνων. Και μην περιμένετε να είναι πολύ διαφορετική.