Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και να τα πάει χάλια. Είναι όμως, φυσικά, πολύ γρήγορα ακόμα για να αποφασίσουμε αν θα κερδίσει το σκληρό πόκερ απέναντι στους δανειστές, απέναντι και μαζί με τους εταίρους στην ΕΕ, αλλά και με τους υπερσυντηρητικούς με τους οποίους αποφάσισε να συνεταιριστεί στο εσωτερικό. Μάλιστα δεν είναι και σίγουρο κατά πόσο παίζει πόκερ ή αν παίζει μπλάκτζακ.

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας [αυτό το θέμα το έχουν αναλύσει και θα συνεχίσουν να το αναλύουν πολύ καλύτερα και εμπεριστατωμένα οι συνάδελφοι στη θεία Ελλάδα]. Το θέμα μας είναι το πώς η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται στην Κύπρο, με τις δύο κοινότητες να εμπνέονται και να διαβάζουν στις εξελίξεις στην Ελλάδα τα όσα οι ίδιοι θα ήθελαν να κάνουν.

Στα τουρκοκατεχόμενα οι Τ/Κ εδώ και καιρό άρχισαν να πιστεύουν στο τι μπορεί να κάνει όταν είναι ενωμένη και δεν διασπάται η Αριστερά. Τα κινήματα και οι ομάδες υπάρχουν, συσπειρώθηκαν για να βγάλουν τον σοσιαλιστή Χαρμαντζί δήμαρχο κατεχόμενης Λευκωσίας, και στηρίζουν ως επί το πλείστον από κοινού τον Ακιντζί. Το όνειρο μιας ανεξάρτητης Aριστεράς γίνεται λύση επιβίωσης για την κοινότητα: ο κοινωνικός προοδευτισμός γίνεται η απάντηση στον θρησκόληπτο συντηρητισμό του Ερντογάν και η γέφυρα για την υπόλοιπη Ευρώπη που τους στερεί η Τουρκία και η εμμονή μας να βάζουμε εισαγωγικά ακόμα και στην έννοια του εμπάργκο.

Στα κομματοκατεχόμενα εδάφη, οι Ε/Κ ξέρουν πως προς το παρόν δεν υπάρχει χώρος αριστερά πέρα από την πρωτοκαθεδρία του ΑΚΕΛ. Οι κοινωνικά προοδευτικοί που δεν συντάσσονται με το κόμμα παραμένουν άστεγοι, καθώς οι βαθιά συστημικοί πολιτικοί, γόνοι μεγάλων οικογενειών, δικηγόροι τραπεζών, επιχειρηματίες και προϊόντα κομματικών θερμοκηπίων, εμπνέονται από τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ μόνο όταν μιλάει για τα μνημόνια, και μόνο επιφανειακά. Σύντομα θα τους δείτε χωρίς γραβάτες ή να αρνούνται να πάνε με τη λιμουζίνα στο Εθνικό Συμβούλιο, για να μας πείσουν πως τους αξίζει λίγο η αίγλη του καινούργιου και του φρέσκου. Ελπίζω να θυμόμαστε πως είναι ακόμα τα ίδια άτομα.

Αν υπάρχει κάτι κοινό και στις δύο πλευρές του οδοφράγματος, είναι πως η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ [είτε αποδειχθεί ιστορική για την Ελλάδα είτε αποδειχθεί ιστορική μούφα] έχει θυμίσει στους Κυπρίους πως αυτό που χρειάζεται στην πολιτική είναι το νέο, το μη δοκιμασμένο. Οι Τ/Κ, τους οποίους συχνά υποτιμούμε πως πολιτικά βρίσκονται δεκαετίες πίσω, σε αυτό το θέμα αναζητούν το νέο. Οι Ε/Κ ακόμα παρακολουθούμε τις ηγεσίες των κομμάτων μας να παίζουν γύρω-γύρω όλοι από τις καρέκλες τους, σε μιαν κατ’ επίφαση ανανέωση.