Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Μπήκαν εργάτες στην πλατεία Ελευθερίας. Αρχίσαμε να παρατηρούμε νέα σιδερικά. Οχήματα πάνε κι έρχονται. Δίπλα, στην άλλη πλευρά της πλατείας Σολωμού, συνεχίζονται εργασίες [από άλλη εταιρεία] για ένωση του κήπου [γνωστού και ως γηπέδου βόλεϊ της φιλιππινέζικης κοινότητας] με την πλατεία. Η μορφή της περιοχής αλλάζει.

Σε άλλα μέρη της Λευκωσίας, οικοδομές που έμεναν αναξιοποίητα γιαπιά για χρόνια αρχίζουν να ξυπνούν και να κινούνται. Ναι, αυτό ίσως σημαίνει απλά πως κάποιες εταιρείες βρήκαν τα λεφτά, ή πως μερικές μεγάλες ανέλαβαν τα έργα. Όμως πέρα από το γεγονός πως κόσμος που δεν δούλευε πριν δουλεύει τώρα, το αποτέλεσμα της νέας κινητικότητας είναι σε μεγάλο βαθμό και ψυχολογικό.

Φαίνεται επιφανειακό, αλλά δεν είναι. Η εικόνα μιας πόλης όπου αυτά που έπρεπε να λειτουργούν λειτουργούν και πάλι, όπου αυτό που ξεκίνησε μπαίνει ξανά σε τροχιά υλοποίησης, επηρεάζει τη μάζα του κόσμου σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Ακόμα και αν το νέο έργο είναι έκτρωμα, ακόμα και αν τα έργα σε έναν δρόμο έχουν ως αποτέλεσμα να αργήσεις για τη δουλειά, ακόμα και αν η κινητικότητα μεταφράζεται στο bottom line ως κέρδος για κάνα-δυο developers.

Γιατί το μάτι και το μυαλό χρειάζονται να βλέπουν κίνηση, αλλαγή και πηγαινέλα. Το μυαλό έχει εκπαιδευτεί να θεωρεί και να αναμένει το ότι όλα αλλάζουν [προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο] ως τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων. Και γι' αυτό όταν μια οικοδομή μένει η ίδια για χρόνια, όταν ένας δρόμος δεν έχει φτιαχτεί για αιώνες, όταν μια πολιτική κατάσταση δεν αλλάζει, το μυαλό αναγνωρίζει πως κάτι στο περιβάλλον στο οποίο ζει είναι άρρωστο. Και η αρρώστια αυτή εκφράζεται ως σύμπτωμα στη συλλογική ψυχολογία του κόσμου.

Χτίστε λοιπόν. Ακόμα και αν χτίσετε τέρατα. Τουλάχιστον ξεπερνάμε έτσι την εγκεφαλική μας δυσκοιλιότητα.