Τρίτη βράδυ στο mall, λες κι είμαστε σπυριάρηδες έφηβοι σε έξοδο, για να δούμε το Selma. Στο έμπα και στο έβγα της προβολής κάμποσος κόσμος, καμιά εκατοσταριά, ο μπροστινός μου στο ταμείο πλακωνόταν με την υπεύθυνη για τα εισιτήριά του για το 50 shades of Grey. Στην αίθουσα μόνο οι δυο μας. Ώστε έτσι είναι οι ιδιωτικές προβολές! Η ταινία κρατάει κάπως περισσότερο από όσο θα έπρεπε, κάνει κοιλιά και σε μερικές στιγμές δυσανασχέτησα από το αργό ξεδίπλωμα της πλοκής. Δεν είναι αγιογραφία, δεν είναι για ακτιβιστές, δεν είναι για να πας και να φύγεις με τη δικαίωση ότι για άλλη μία φορά τάχτηκες με τους καλούς. Πολύ ωραίο soundtrack, κάπως άνευρος για τα γούστα μου ο David Oyelowo, στιγμές ποιητικότητας και υποψηφιότητα για Όσκαρ. Η ταινία συνοδεύθηκε με μπίρα άμα το πέρας της, ώστε να αναλυθούν τα σώψυχά μου. Μια ζωή μπερδεμένος. Εναλλακτικά, μπορείτε να απολαύσετε σαδομαζό καταστάσεις, με τον διπλανό να μασουλά ποπκόρν στ' αφτί σας, ώστε να έχετε την ευκαιρία να κάνετε κρυόκωλα αστεία την επομένη στη δουλειά με τις συναδέλφισσες...

Νικόλας Κυριάκου