Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ο εγκέφαλός μας έχει εκπαιδευτεί από την κουλτούρα της αφήγησης, από το συνήθειο των ιστοριών που γεμίζουν την ιστορία, να περιμένουμε πάντα ένα τέλος. Να έχουμε την εντύπωση πως αυτή η φορά, είτε μιλάμε για τον τελευταίο γύρο των συνομιλιών, τον τελευταίο γύρο μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων, την τελευταία επιδημία μιας μολυσματικής ασθένειας που ξεκινά από υποβαθμισμένες περιοχές και απειλεί και τις υπόλοιπες του πλανήτη, θα είναι κυριολεκτικά η τελευταία.

Ό,τι ζήσαμε και ό,τι μάθαμε από την ιστορία μας λέει πως τα προβλήματα ποτέ δεν τελειώνουν. Πως ποτέ δεν είναι η τελευταία φορά. Άντε πως το Κυπριακό φεύγει από τα χέρια της ανίκανης ή απρόθυμης πολιτικής τάξης και λύνεται βάσει του τι χρειάζονται οι κάτοικοι, πως το Ισραήλ και η Παλαιστίνη καταφέρνουν να συνυπάρξουν ως γείτονες και να περιθωριοποιήσουν όσους θέλουν να εξοντώσουν την άλλη πλευρά, πως οι υποδομές υγείας στις χώρες της Αφρικής που δεν μπορούν σήμερα να αντιμετωπίσουν τις μολυσματικές ασθένειας φτάνουν σε σημείο που να μπορούν να τις περιορίζουν στα πρώτα μερικά θύματα.

Πάντα θα υπάρχει κάτι άλλο, πάντα τα παλιά προβλήματα θα μετασχηματιστούν σε νέες μορφές, με τις πολιτικές διαφορές των Κυπρίων να γίνονται κοινωνικές διαφορές, τις πολεμικές συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή να γίνονται πολιτικές συγκρούσεις, με τη μάχη της ιατρικής να περνά σε πιο δύσκολες ασθένειες.

Είμαστε τυχεροί ή άτυχοι που ως άνθρωποι ζούμε έναν περιορισμένο αριθμό χρόνων, που δεν προλαβαίνουμε να δούμε αυτά τα μεγάλα και μικρότερα προβλήματα να «κλείνουν» εκτός ίσως από ένα ή δύο; Τυχεροί ή άτυχοι που η μόνη τελευταία, αναμφίβολα τελειωτική πράξη που θα ζήσουμε ποτέ θα είναι η δική μας;