Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Τον Μικελλίδη είδα τον μια φορά στα γραφεία της εφημερίδας. Πέρα που τούτο δεν είχα ποττέ κάποια συνομιλία μαζί του - άλλωστε είμαι [ακόμα] ένας που τους μιτσιούς της εφημερίδας. Όμως σαν παιδί των ’90s, o «πελλογιατρός» ήταν ήδη ένας larger than life χαρακτήρας που εθωρούσαμε σαν έναν περίεργο συνδυασμό showman και σχολιαστή. Τον οποίο εμάθαμε να θωρούμε μόνο ως κάποιον που λαλεί αστεία στις τηλεοράσεις.

Τα τελευταία χρόνια κάτι δεν μου άρεσκε προσωπικά στην απαισιοδοξία, στην απελπισία που εφκάλλαν κάποια που τα κείμενά του για την κάστα των πολιτικών της «ελίτ», για το βαλτωμένο Κυπριακό, για την αδυναμία του Κυπραίου να υπερβεί τον εαυτό του. Εν αντιλήφθηκα ίσως πως κάποτε η απελπισία είναι η άλλη πλευρά του χιούμορ. Τζαι πως κάποιος τον οποίο εκτιμάς επειδή εν αντρέπεται να πει τα πράγματα όπως έχουν τζαι να γίνει δυσάρεστος, οφείλει, κατά κάποιο τρόπο, να γίνεται δυσάρεστος σε ούλλους - τζαι ακόμα παραπάνω σε τζείνους που συμφωνούν μαζί του.

Όμως έχω την εντύπωση πως δεν σταμάτησε ποττέ να ελπίζει. Αλλιώς εννά σταματούσε να γράφει. Αλλιώς εν θα επαραδέχετουν πως ένιωσε πως έκαμε λάθος που υποστήριξε ανοιχτά τον Αναστασιάδη. Αλλιώς εν θα έβαλλε υποψήφιος.

Ο γιατρός έμαθε μας να δεχούμαστε πως η ψυχική ασθένεια έννεν αντροπή [μεγάλη κουβέντα για τους καθωσπρέπει Κυπραίους] τζαι έμαθε μας πως εν υπάρχει λόγος να χωννούμαστε πίσω που τες λέξεις, πως πραγματικά είμαστε ελεύθεροι να έχουμε τζαι την πλέον προσβλητική για κάποιους άποψη. Τζαι νομίζω εκαταλάβαμε πως ήταν κάτι πέρα που ένας αστείος τύπος που ετρόλλαρε τις μεσημεριανές εκπομπές. Ελπίζω να μας άφηκε λλίο που το θάρρος του.