Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Συμβαίνουν, παθαίνουμε μιντιακή, ηθική και ηθικοπλαστική παράκρουση, οι πάντες εκφράζουν αποτροπιασμό και μετά τις ξεχνάμε. Κάποια στιγμή συμβαίνουν ξανά, παθαίνουμε μιντιακή, ηθική και ηθικοπλαστική παράκρουση, οι πάντες εκφράζουν αποτροπιασμό, λέμε και ένα "μέχρι πότε" σε σχέση με την προηγούμενη περίπτωση, και μετά τις ξεχνάμε.

Είναι οι οικογενειακές τραγωδίες τις οποίες θρηνούμε ως αναπόφευκτες, ξεχνώντας πως δεν θα ήταν αναπόφευκτές σε ένα κράτος που γνωρίζει πότε ένα άτομο με ψυχικό πρόβλημα δεν θα έπρεπε να κατέχει στρατιωτικό ή κυνηγετικό όπλο, ένα κράτος του οποίου οι αστυνομικοί και οι λειτουργοί επεμβαίνουν έγκαιρα σε περιπτώσεις κακομεταχείρισης και οικογενειακής βίας.

Για να είμαι δίκαιος, δεν ξέρω τα στατιστικά για πόσες τέτοιες περιπτώσεις οι αρμόδιες υπηρεσίες ευημερίας κατάφεραν να αποτρέψουν και δεν ακούσαμε ποτέ για αυτές. Όμως υπάρχει ακόμα ένα ανάχωμα στις τραγωδίες που μέχρι πρόσφατα δεν είχαμε εξετάσει.
Στην Κύπρο, πολλές φορές, οικογένειες δημιουργούνται "στο πόδι", στα γρήγορα για να αποκαταστήσουμε τα παιδιά, τα οποία είναι ανέτοιμα για να αναλάβουν τέτοιες ευθύνες. Και μετά οι γάμοι καταρρέουν και οι παλαιότερες γενιές βλέπουν τα διαζύγια και λένε "κοίτα, εμείς αντέχαμε περισσότερο", χωρίς να λαμβάνουν υπόψη πόσες και πόσες γενιές πέθαναν δυστυχισμένες και συμβιβασμένες.

Όμως και οι δύο πρόσφατες περιπτώσεις ομαδικών δολοφονιών, πέρα από τις ιδιαιτερότητες της κάθε ιστορίας, ξεκινούν από τον τέως σύζυγο που θεώρησε πως τη γυναίκα και τα παιδιά του θα τα έχει εκείνος ή κανένας. Μια άρρωστη κοινωνία επιτρέπει σε ανθρώπους με δικά τους θέματα να δικαιολογήσουν ανισόρροπες πράξεις στη βάση της αντρικής "τιμής" και "ανωτερότητας" που τους έμαθαν πως το σύμπαν τούς οφείλει.

Οι τραγωδίες, μας είχε διδάξει η φιλόλογος στο σχολείο, πηγάζουν από την αίσθηση της αναπόφευκτα χαμένης [από την οπτική γωνία των θεατών] πάλης του ήρωα με το πεπρωμένο του. Όταν όμως μιλάμε για κοινωνικά φαινόμενα, τι είναι προδιαγεγραμμένο; Και τι όχι;