Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Όταν έσβησε η σημαία στον Πενταδάκτυλο, όσοι το πρόσεξαν ξαφνικά έχασαν παρελθόν και μέλλον. Βρέθηκαν σε ένα παρόν που δεν ήξεραν αν το είχαν ξαναζήσει. Ήταν άραγε η πρώτη φορά που η σημαία στο βουνό εξαφανιζόταν; Ίσως, νόμιζαν, είχε σβήσει κάποια βράδια, είχε μείνει σκοτεινή. Ίσως απλώς και να μην είχαν γυρίσει το βλέμμα κατά εκεί. Εξαφανιζόταν άραγε και όταν δεν την κοίταγαν; Άναβε και έσβηνε με κβαντικό φωτοκύτταρο, σαν σημαία του Σρέντιγκερ; Ήταν όμως μια αποκρυστάλλωση των όσων τους περιέβαλλαν, του προβλήματος που δεν ήταν πάντα και για όλους πρόβλημα. Ίσως πάντα, κάποιος, ανά πάσα στιγμή, κοίταζε την πλαγιά του βουνού και για αυτό η σημαία συνέχιζε να υπάρχει.

Ήταν η πρώτη φορά που είχε σβήσει; Οι κάτοικοι της πόλης δίπλα από το βουνό δεν ήξεραν πλέον να απαντήσουν. Όπως είχαν χάσει τον προσανατολισμό τους προς τον βορρά, είχαν χάσει τον προσανατολισμό τους στον χρόνο. Για μια-δυο νύχτες έμεινε κλειστή. Ίσως ήταν βλάβη. Ίσως βρισκόταν σε συντήρηση. Όμως οι συνθήκες, οι ελπίδες που επέμεναν να έχουν αυθόρμητα και υποσυνείδητα έδωσαν σε εκείνες τις τυχαίες νύχτες κάτι νέο. Καθώς γράφω, πρωί Παρασκευής, η σημαία μπορεί να ανάψει λίγες ώρες αργότερα, μπορεί να ανάψει το Σάββατο. Μπορεί να ανάψει λίγες ώρες μετά που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, το βράδυ της Κυριακής. Μπορεί και να μην ανάψει ποτέ ξανά και τα δέντρα που έφαγαν την Ερμού και το Βαρώσι να φάνε σιγά-σιγά και τη σημαία.

Ό,τι και να γίνει όμως, εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις δύο νύχτες, της Τετάρτης και της Πέμπτης, όταν το καυλί πάνω στο βουνό αρνήθηκε να σηκωθεί, όσοι τις βίωσαν και τις σχολίασαν τις έκαναν ιδιαίτερες. Άλλαξαν τη φύση τους και μόνο με την ερμηνεία που τους έδωσαν πριν καν το σκεφτούν, πριν καν ρωτήσουν, πριν καν μάθουν πως δεν υπήρχε καμιά επίσημη ανακοίνωση, πως μάλλον ήταν βλάβη. Αντιστάθηκαν τελικά στον ενθουσιασμό. Άλλωστε ήταν χαρακτηριστικό των ανθρώπων της πόλης κάτω από το βουνό να περιμένουν για να δουν, να μην δέχονται τα λόγια μέχρι να τα δουν να γίνονται ουσία. Λογικό ήταν άλλωστε.

Όμως τη νύχτα που έσβησε η σημαία έμειναν να κοιτάζουν τα αυτοκίνητα στην κορυφογραμμή, που χάνονταν και έρχονταν, λες και ήταν η πρώτη φορά που μπόρεσαν να τα δουν.