valia@inrec.gr

Βρίσκομαι σ' ένα σημαντικό σταυροδρόμι της "σταδιοδρομίας" μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρέπει να κάνω ένα γενικό ξεκαθάρισμα γιατί απλώς μου σπάνε τα νεύρα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι για αργόσχολους, για βαρεμένους, για ανθρώπους που βρήκαν επιτέλους βήμα να βγάλουν τη χολή που έχουν μαζεμένη μέσα τους. Αυτό έχω καταλήξει να πιστεύω.

Κι εξηγούμαι. Οι "φίλοι" μου στο facebook έχουν περάσει τους 2.000. Όχι μόνο δεν τους ξέρω όλους (μακάρι), αλλά μέσα στον ορυμαγδό χάνω και τους πραγματικούς μου φίλους. Σκέφτηκα να κάνω ένα ψεύτικο προφίλ κι εκεί να βάλω τους 100 ανθρώπους που μ' ενδιαφέρει να ξέρω τι κάνουν, να μπορώ να μιλήσω κάπως πιο ελεύθερα, ν' ανεβάσω και μια φωτογραφία από τις διακοπές, βρε αδελφέ. Αλλά, πάλι θα μπλέξω. Γιατί τόσος και τόσος κόσμος μου γράφει στο inbox, όλο και περισσότερο το χρησιμοποιούμε αντί για ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Κι έτσι θα πρέπει να μπαίνω και στα δύο. Εκτός αν κάνω ένα ψεύτικο προφίλ και το δικό μου το κάνω page, να το διαχειρίζομαι από εκεί και ησυχάσω. Αλλά μόλις κάνεις page, κανείς δεν βλέπει τις αναρτήσεις σου, κι όπως και να το κάνεις, αν θες να "διαφημίσεις" κάτι... πες ότι γράφω ένα βιβλίο, ας πούμε, δεν θα το δει κανένας. Μπλέξιμο! Τι κάνουμε;

Όσο για το twitter, έχω να πατήσω το πόδι μου κάτι μήνες εκεί μέσα. Που είναι το "θαυμάσιο" εργαλείο ενημέρωσης. Γεμάτο προπαγάνδα, ψευτιές, αστικούς μύθους... Κι όλοι τσακώνονται, βρίζουν, βαρέθηκα να διασύρει το όνομά μου ο κάθε ανώνυμος κακομοίρης για να κάνει τον έξυπνο. Άλλοι απαντούν, εγώ δεν το αντέχω. Έχω να γράψω κάτι στο twitter από τον περασμένο Μάρτιο. Στην ουσία δεν είμαι πια ενεργός χρήστης (γι' αυτό και πάνω πάνω βλέπετε πια το mail μου). Και μ' άρεσε τόσο! Να κάνω καινούργιο λογαριασμό; Να αρχίσω να ξεκατινιάζομαι; Να το κλείσω το ρημάδι να πάει στην ευχή;

Το linkedIn ήταν μια σανίδα ηρεμίας. Από την αρχή διάλεξα τις "επαφές" με προσοχή: μόνο επαγγελματικά κριτήρια, εξαιρούνται οι κάθε λογής γιατροί και διαφημιστές. Αλλά τώρα τελευταία μου ζητάνε όλοι και τι να κάνω; Τα αιτήματα έχουν ξεπεράσει τα 500, περισσότερα και από τις επαφές μου. Μόνο για να τα ξεδιαλέξω... Μήπως πρέπει να ρίξω ένα περιποιημένο κλείσιμο κι εδώ;

Το pinterest είναι το αγαπημένο μου. Το πιο ήσυχο απ' όλα. Μου αρέσει μια φωτογραφία, την "κρεμάω" και την έχω για αργότερα. Αν θέλει κάποιος με ακολουθεί... ούτε συζήτηση, ούτε διάλογος... ηρεμία. Μια χαρά το αφήνω κι έτσι θα μείνει, δικό μου, για την ευχαρίστησή μου και μόνο.

Το Google+ θα μπορούσε ίσως μια μέρα να γίνει το πραγματικό "εργαλείο" που χρειάζομαι για να επικοινωνώ επαγγελματικά. Η κοινότητα που έχω δημιουργήσει για την ψηφιακή δημοσιογραφία (https://plus.google.com/u/0/communities/117648411372786318322) έχει λίγα κι εκλεκτά μέλη και με τη χρήση των κατηγοριών αλλά και των hashtags μπορώ να οργανώνω τις αναρτήσεις μ' έναν τρόπο πολύ καλύτερο απ' ότι στις ομάδες του facebook. Στις αρχές του χρόνου η Huffington Post έκανε την πρόβλεψη ότι το Google+, αφού ξεπέρασε το twitter έχει όλα τα φόντα να φτάσει και το facebook. Αλλά για να το κάνει ο κόσμος θα πρέπει να το αγαπήσει. Εμένα πάντως ούτε μ' ενοχλεί κανείς, ούτε τους ενοχλώ. Αλλά τι σόι κοινωνικό δίκτυο είναι αυτό που δεν έχει κανείς πολλά πάρε - δώσε;
Έχετε κι εσείς τέτοια προβλήματα ή βολοδέρνω μόνη μου στον κυβερνοχώρο; Το mail μου είναι ανοιχτό για όλους και το ίδιο και το Inbox του facebook. Για την ώρα τουλάχιστον...