"Πρέπει ν' αντέξουμε, αφού για την Πλάτωνος ήρθαμε". Πήγε αργά και ο κόσμος είχε λιγοστέψει. Αντέξαμε όλη την καθυστέρηση, έστω κι αν δεν ξέραμε τι ακριβώς να περιμένουμε, αφού οι περισσότεροι πρώτη φορά θα τη βλέπαμε. Μα, μόλις είδαμε τη φιγούρα στο πιάνο, σαν μαγεμένοι πλησιάσαμε τη σκηνή. Θέλαμε να είμαστε όσο πιο κοντά της γίνεται, να τη βλέπουμε, να ακολουθούμε την καθεμιά από τις λιγοστές και αργές κινήσεις της. Σαν αρχαία ιέρεια μας σήκωσε απαλά σε μια εμπειρία σχεδόν μεταφυσική. Ο Παντελής Θεοχαρίδης, άψογος παρτενέρ σε αυτό το εσωτερικό ταξίδι. Μουσική γεμάτη ευαισθησία, τόσο εύθραυστη και ειλικρινής που προκαλούσε δέος. Μαζί με αυτό που εκπέμπει και η ίδια μόνο με την παρουσία της. Η ίδια, που στα ενδιάμεσα των τραγουδιών σε κάποιες περιπτώσεις έσκασε στα γέλια, με ένα γέλιο που θυμίζει παιδάκι. Αυτό της Λιλιπούπολης. Μακάρι να είναι καλά με την υγεία της γιατί δημιουργικά έχει πολλά να πει ακόμα. Επίσης θέλω να την ξαναδώ. Θέλω να βιώσουν κι άλλοι αυτό που βίωσα ψες γιατί ήταν μοναδικό. Και μιλώ σαν κάποια που τη γνώριζε μα δεν αυτοπροσδιοριζόταν "θαυμάστρια". Αυτό μέχρι ψες.

Πόπη Πισσουρίου