Ο Juan Gabriel Vasquez εμφανίστηκε ως το next best thing μετά τον συμπατριώτη του Gabriel Garcia Marquez. Δικαίως από τη μια πλευρά, αλλά και αχρείαστη η σύγκριση από την άλλη. Ο Vasquez έχει τη χάρη της μεγάλης, σχοινοτενούς αφήγησης. Οι σελίδες διαβάζονται με την αίσθηση ότι δημιουργούν κινηματογραφικές εικόνες. Έτυχε να διαβάσω πέρυσι το πιο πρόσφατό του με τίτλο «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» και τσίμπησα το δόλωμα. Φέτος, βρήκα τυχαία (;) τους Πληροφοριοδότες σε έναν υπαίθριο πάγκο και το αγόρασα χωρίς δισταγμό. Σε τέσσερις μέρες το είχα τελειώσει, ταξιδεύοντας με τα αλλεπάλληλα κύματα των πολλαπλών αφηγήσεων των ίδιων γεγονότων. Ο κεντρικός ήρωας συγκεντρώνει θέλοντας και μη διάφορες πληροφορίες, αναζητώντας την αλήθεια για τον πατέρα του και για την αθέατη ιστορία των διώξεων Γερμανών πολιτών στην Κολομβία του Β' Παγκοσμίου. Αξίζει, κι ελπίζω σύντομα τα υπόλοιπα έργα του να μεταφραστούν στην ελληνική.

Νικόλας Κυριάκου