- Με τράβηξαν με θυμό και με χτύπησαν άγρια. Με πυροβόλησαν κι έπεσα στο πηγάδι. Ύστερα βάλθηκαν να ρίχνουν πέτρες και μαχαίρια και τσάπες, όπου έβρισκαν. Έκαμαν χάζι ώσπου στοίβαξαν τον θάνατο δίπλα στα κόκαλα, το κρέας και τις φλέβες μου. Οι δικοί μου με σύναξαν όπως-όπως λίγες μέρες κατόπιν και με κήδεψαν, αφού πρώτα μ' έχωσαν πετσοκομμένο στη νεκρόκασα. Μείνανε πίσω κάποια κομμάτια μου. Τέτοια σκοτεινιά που 'χε στο πηγάδι, χαμπάρι δεν πήρανε τους άλλους που βρισκόντουσαν εκεί μέσα από χρόνια.

Τη σκοτεινιά του πηγαδιού όπου στοιβάζονται νεκροί της Κύπρου εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια φώτισε η παράσταση "Το πλοίο των τρελών", σε σκηνοθεσία του Λούκας Βαλέβσκι, με πρωταγωνιστές τους Μάριο Ιωάννου και Μάριο Κωνσταντίνου, σε παραγωγή του Κέντρου Παραστατικών Τεχνών Μίτος. Το εντυπωσιακό σκηνικό, μια δεξαμενή σε σχήμα Π που έθετε τους ηθοποιούς "εν ύδατι" για ολόκληρη την παράσταση, αλλά και το πρώτο κείμενο που κλήθηκαν να παρουσιάσουν οι δύο ηθοποιοί εναλλάξ [απόσπασμα του υπό έκδοση βιβλίου του Σωφρόνη Σωφρονίου "Οι Πρωτόπλαστοι"] είναι ό,τι κρατώ από αυτή τη σημαντική προσπάθεια. Τα αποσπάσματα κορυφαίων έργων-μανιφέστων εκείνων που τα υπογράφουν δεν τα συγκράτησα. Είχα μείνει στο τσουβάλισμα πτωμάτων στο πηγάδι. Εικαστικά άρτιο [χάρη στη συνεργασία Έλενας Κοτασβίλι και Αλέξη Βαγιανού], μα θα δούλευα περισσότερο τα κείμενα μεταξύ τους.

Μερόπη Μωυσέως