Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Ενώ στα κατεχόμενα από τον τουρκικό στρατό εδάφη ακόμα ένας αρνητής στράτευσης φυλακίστηκε για τα πιστεύω του, στα κατεχόμενα από τους συνάδελφους του Σάββα Βέργα εδάφη η συζήτηση για το θέμα παραμένει εμβρυακή και σε πλήρη σύγχυση.

Κι αυτό γιατί από τη μία είναι πολλά τα παραθυράκια για κάποιον που προτιμά [ή προτιμούν οι γονείς του] να μην διακόψει τις σπουδές του για να περάσει δύο χρόνια από τη ζωή του στον στρατό. Το κράτος πείθει όλο και λιγότερο πως η Εθνική Φρουρά είναι ένα πραγματικά αξιόμαχο αμυντικό σώμα, ειδικά μετά από χρόνια ατυχημάτων που κοστίζουν μέλη σε εφήβους ή ακόμα και τη ζωή τους, εν καιρώ αν όχι ειρήνης, έστω κατάπαυσης του πυρός. Με αποκορύφωμα το ατύχημα στο Μαρί, που δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο πολιτικής ανικανότητας και αβλεψίας, αλλά σε μεγάλο βαθμό και στρατιωτικής...
Για τον έφεδρο Ε/Κ τα πράγματα είναι ακόμα πιο εύκολα. Οι ασκήσεις της εφεδρείας δεν είναι παρά μια ενόχληση για τους περισσότερους, χαλώντας τους ρυθμούς της δουλειάς και της καθημερινότητας. Οι έφεδροι δεν μαθαίνουν τίποτα, δεν προετοιμάζονται για τίποτε. Αν δεν πετύχουν απαλλαγή με δικαιολογία τη δουλειά, περνούν μια μέρα βαρεμάρας, ανεχόμενοι τις ιδιοτροπίες των στρατιωτικών. Η αντίσταση στον κατακτητή γίνεται πολλές φορές με ουίσκι, σούβλα και πεταμένα συσσίτια.

Από την άλλη, όσο εύκολο είναι να αποφύγεις ή να τηρήσεις τις υποχρεώσεις σου, τόσο δύσκολο είναι και να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου κόντρα στη ρητορική της αντιπαράθεσης, στη βάση της οποίας λειτουργεί ανεπίσημα και ο ε/κ στρατός. Η Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκεται όντως σε θέση άμυνας, όμως πολλοί αρρωστημένοι εγκέφαλοι εντός του στρατεύματος καλλιεργούν την εντύπωση πως αποτελεί επιλογή η απελευθέρωση των κατεχομένων με στρατιωτικά μέσα. Είναι πιο δύσκολο για τον Ε/Κ αντιρρησία να αιτιολογήσει την άρνησή του, καθώς οι γραμμές μεταξύ σωστού και λάθος είναι πιο δυσδιάκριτες. Και η περιρρέουσα ακόμα δυσκολεύεται να αντιληφθεί πως υπάρχουν πολιτικά δικαιώματα μεγαλύτερα από την πλειοψηφούσα ερμηνεία για το τι αποτελεί εθνικό συμφέρον.

Έτσι παραμένουμε εγκλωβισμένοι μεταξύ της εξωπραγματικής ρητορικής για Θερμοπύλες και πολεμικές αρετές και της πραγματικότητας ακόμα μιας θλιβερής και άχρηστης υποχρέωσης την οποία δεν ξέρουμε να διαχειριστούμε με τον τρόπο που λέμε πως θέλουμε. Πώς να καταλάβουμε τον Χαλούκ και τον Μουράτ ή την Ράχμε και τη Χαζάλ που συνελήφθησαν υπερασπιζόμενες τα δικαιώματα των αντρών αντιρρησιών αν και θα μπορούσαν να πουν πως δεν είναι δικό τους πρόβλημα; Ζουν με ένα στρατιωτικό καθεστώς κρυμμένο πίσω από κάθε γωνιά. Εμείς παραμένουμε Λεωνίδες με μέσο, και κατεχόμενοι, αλλά με τις ευκολίες μας.