Σκηνοθεσία του Πάρι Ερωτοκρίτου βασισμένη στο ομώνυμο κείμενο του Brecht. Για πρώτη φορά εδώ, στο νησί. Σε μια αποθήκη. Πρόκειται για έναν γάμο και το αντίστοιχο γαμήλιο τραπέζι. Ένα τραγελαφικό γαμήλιο τραπέζι, γκροτέσκ, χονδροειδές. Φιγούρες γελοιογραφικώς υπερβολικές, σκωπτικές, στα όρια του αυτισμού. Ο μπρεχτικός εξπρεσιονισμός επί σκηνής. Μεγάλες χειρονομίες, κυνικές δηλώσεις, πλάγια βλέμματα, αιωρούμενα υπονοούμενα, άβολες παύσεις, ενδόμυχες σκέψεις. Μια συνολικά προσεγμένη και ομοιογενής ιδιάζουσα αισθητική που φαίνεται να λειτουργεί συμπληρωματικά με την ηθογραφία των χαρακτήρων που παρελαύνουν γύρω από το γαμπριάτικο τραπέζι: ο νοσταλγικός ηλικιωμένος, ο αγχώδης γαμπρός, οι άτσαλοι, λαίμαργοι, μάλλον περιττοί κι ενοχλητικοί καλεσμένοι, η μελαγχολική μητέρα, η αλλοπρόσαλλη φίλη με τον πιο συγκρατημένο και "έξω από τα νερά του" σύζυγό της, η κατόπιν εορτής εκδηλωτική νύφη. Μέσα από τη γενικότερη στιλιζαρισμένη επί σκηνής υπερβολή -κειμένου, σκηνοθεσίας, μορφασμών, εντάσεων, κινήσεων, συναισθημάτων- προκύπτει ένα απέριττο, συμπυκνωμένο αισθητικό κι αισθαντικό αποτέλεσμα, προϊόν μιας πρώτης κριτηριακής διύλισης. Μια αξιοπρεπής, λοιπόν, παράσταση. Ευαίσθητη, εκρηκτική και μάλλον ενδεικτική για ό,τι είναι να ακολουθήσει.

απτ