Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Λίγο παρακάτω το λευκό τσιμέντο χυνόταν ακόμα στην πλατεία. Περπατούσαμε με τον Φ. από την Αθήνα από την παλιά πόλη προς το παλιό ΓΣΠ, όταν είδε τα φώτα του Bingo [αεροβαφτισμένο με όνομα προσφυγικού σωματείου]. Ρώτησε τι ακριβώς είναι αυτό, και χωρίς να το πολυσκεφτώ απάντησα πως είναι σύλλογος όπου παίζουν τόμπολα - είναι κάτι άλλωστε που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε βαθμό που δεν το παρατηρούμε καν.

Ο Φ. ενθουσιάστηκε και βρέθηκα, ο ανυποψίαστος Λευκωσιάτης, μέσα στο Bingo να δοκιμάζω την τύχη μου, σε μια μεγάλη φωτισμένη αίθουσα, με τεράστιους πίνακες για τα νούμερα στους τοίχους και τηλεοράσεις να παίζουν ταινίες από κάποια συνδρομητική τηλεόραση. Σε έναν χώρο μακριά από την καθημερινότητα πολλού κόσμου, που όμως γεμίζει. Και γεμίζει από άτομα που δεν θα βρεθούν στον ίδιο χώρο υπό άλλες συνθήκες.

Οικογένειες με έφηβους σε ομαδική έξοδο, ηλικιωμένες κυρίες σε μια από τις λίγες εξόδους της εβδομάδας, μετανάστες που θέλουν να περάσουν την ώρα τους και παρέες από νεαρότερους. Μια ανθρωπογεωγραφία ασυνήθιστη, σιωπηλοί ανά τακτά χρονικά διαστήματα για λίγα λεπτά πάνω από τις κάρτες τους, καθώς οι μπάλες πέφτουν. Φτηνό μπουφέ, καφές, τσιγάρο.

Καθώς τα έξτρα παιχνίδια -το ένα μετά το άλλο για να αποφέρουν κάποια έξτρα έσοδα στους διοργανωτές- ακολουθούν το ένα το άλλο, οι θαμώνες ανακαλύπτουν τα δικά τους κόλπα για να κάτσουν περισσότερο χωρίς πολλά περισσότερα έξοδα. Η παρέα μοιράζεται τα έξι τμήματα της κάρτας, φέρνει τους δικούς της μαρκαδόρους [ο μαρκαδόρος του μαγαζιού κοστίζει έξτρα αν δεν θέλεις να χρησιμοποιήσεις στυλό] και περιμένει λίγο ακόμα για το τέλος της βραδιάς, για την τελευταία κλήρωση με το μεγάλο ποσό.

Ο διπλανός έχει στερεώσει τις [τρεις] κάρτες του στο τραπέζι με σπίτφιξ για να μπορεί πιο γρήγορα να σημειώνει τα νούμερα, να προλάβει να φωνάξει πρώτος όταν κλείσει γραμμή ή κάρτα. Κάποιοι από τους θαμώνες εκείνη την ημέρα είναι γνωστοί μεταξύ τους - χαιρετιούνται, αστειεύονται. Αλλά ώς εκεί. Έχουν έρθει για να παίξουν, σε μια αίθουσα από μια άλλη Λευκωσία.