Κάτι δεν πήγε καλά στην παραγωγή της ΕΘΑΛ της φαρσοκωμωδίας του Τζο Όρτον. Το κείμενο είναι γνωστό, οι ηθοποιοί νεαροί και αξιόλογοι, ο Παναγιώτης Λάρκου καλός σκηνοθέτης. Όμως κάτι, για κάποιον λόγο, δεν έδεσε. Οι ηθοποιοί δεν μπόρεσαν να χτίσουν τους χαρακτήρες τους και ο καθένας φαινόταν να έρχεται από άλλο έργο, και ως έμμεσο αποτέλεσμα η αλληλουχία των γεγονότων δεν είχε την εσωτερική λογική που απαιτείται για να μπει ο θεατής στον παρανοϊκό κόσμο ενός τέτοιου έργου. Αναρωτιέται κανείς αν υπήρξε αρκετή κατεύθυνση από τον σκηνοθέτη ή αν δόθηκε η ευκαιρία στους ηθοποιούς να δουλέψουν οργανικά τους χαρακτήρες τους. Όμως, γέλιο και έξυπνα ευρήματα υπήρχαν. Το αποτέλεσμα ήταν οι ηθοποιοί να έχουν καλές στιγμές [κάποιοι περισσότερο από κάποιους άλλους] και να ξεπηδούν σε διάφορα σημεία της παράστασης οι επιλογές αυτές που θα της έδιναν το βάθος που χρειαζόταν.

Γιώργος Κακούρης