Γράφει η Αγγελική Μιχαλοπούλου-Καρρά

Μέσα στη μεγάλη αίθουσα των δεξιώσεων, με τα στενά, ψηλά και περίτεχνα στολισμένα με βιτρό παράθυρα, η ατμόσφαιρα ήταν ψυχρή και ηλεκτρισμένη. Αυτός καθόταν ατάραχος στη μια άκρη του μεγάλου ξύλινου τραπεζιού, βυθισμένος στις σκέψεις του, ενώ οι συνδαιτυμόνες του, Ισπανοί ευγενείς αλλά και πλούσιοι έμποροι της τοπικής κοινωνίας, κάθε άλλο παρά έτρεφαν ευγενή αισθήματα γι' αυτόν. Ο οικοδεσπότης μάταια προσπαθούσε να αμβλύνει το αρνητικό, σε βάρος του επίτιμου καλεσμένου του, κλίμα. Άλλωστε ήταν αυτός που με τις ανακαλύψεις του λίγα χρόνια πριν, αν και Γενοβέζος, είχε καταφέρει να ανοίξει νέους εμπορικούς δρόμους και να δώσει την ευκαιρία στην Ισπανία να αναγεννηθεί κυριολεκτικά μέσα από τις στάχτες, μετά τη λήξη του πολέμου και με την τελευταία αραβική ηγεμονία στην Ιβηρική χερσόνησο. Τα σχόλια και οι επικρίσεις, κάθε άλλο παρά κολακευτικά για το πρόσωπο του βετεράνου θαλασσοπόρου.

"Το πιο εύκολο σήμερα είναι να ταξιδέψει κάποιος μέχρι τον Νέο Κόσμο", "δεν είναι και τόσο μεγάλο κατόρθωμα! Αργά ή γρήγορα και κάποιος άλλος θα μπορούσε να είχε καταφέρει το ίδιο πράγμα".

Τότε, σύμφωνα με τα γραφόμενα του Ιταλού περιηγητή και ιστορικού Girolamo Benzoni, ο επίτιμος καλεσμένος σηκώθηκε από την άκρη του τραπεζιού, και χωρίς να απαντήσει στα απαξιωτικά σχόλια των οποίων είχε γίνει δέκτης, ζήτησε, απλώς, να του φέρουν ένα αβγό. Προκάλεσε στη συνέχεια τους επικριτές του να προσπαθήσουν να στηρίξουν όρθιο το αβγό, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσουν κάποια εξωτερική βοήθεια ή στήριγμα. Όταν και ο τελευταίος απέτυχε να το κάνει, πήρε το αβγό στα χέρια του και σπάζοντάς το ελαφρά στη μια του άκρη το έκανε με ευκολία να "σταθεί".
Ο πρωταγωνιστής του περιστατικού αυτού δεν ήταν άλλος από τον Χριστόφορο Κολόμβο, με το περίφημο αβγό του, που έμοιαζε να αψηφά τους φυσικούς νόμους. Μπορεί η αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής να είναι υπό αμφισβήτηση, κυρίως λόγω της ομοιότητάς της με μια προγενέστερη διήγηση από τον ζωγράφο και αρχιτέκτονα Giorgio Vasari, που αφορά τον νεαρό Ιταλό αρχιτέκτονα Filippo Brunelleschi και τον ασυνήθιστα μεγάλο και βαρύ θόλο που είχε σχεδιάσει για τον καθεδρικό ναό Santa Maria del Fiore, στη Φλωρεντία, όμως η ουσία των μηνυμάτων που αυτή πρεσβεύει δεν χωρά καμία αμφισβήτηση.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας σχεδιαστής οπτικής επικοινωνίας έχει έρθει αντιμέτωπος με κακόβουλη και μειωτική κριτική για το έργο του. Πολύ συχνά το απαίδευτο κοινό καταφεύγει σε σχόλια όπως "αυτό το λογότυπο είναι πολύ απλό, θα μπορούσα να το κάνω και εγώ σε πέντε μόνο λεπτά", ή "δεν είναι και τόσο δύσκολο αυτό που κάνεις, τώρα με τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών ο καθένας μπορεί να σχεδιάσει κάτι παρόμοιο", "τώρα που είδα πώς γίνεται, εγώ θα το κάνω καλύτερο". Το μυστικό όμως που μας φανερώνει το αβγό του Κολόμβου δεν έχει να κάνει με τον τρόπο ή την ευκολία με την οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί κάτι. Όταν κάποιος μας δείξει τον δρόμο, όταν πρώτος τολμήσει να ταξιδέψει σε μονοπάτια ανεξερεύνητα είναι πολύ εύκολο και ανέξοδο να τον αντιγράψουμε και να βαδίσουμε στα βήματά του. Το δύσκολο είναι η σκέψη, είναι η δημιουργία τού κάτι από το τίποτα.

Η γραφιστική δεν θεωρείται τυχαία ένα κατ' εξοχήν δημιουργικό επάγγελμα. Ένας σχεδιαστής καλείται κάθε φορά που έρχεται αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα οπτικής επικοινωνίας να δημιουργήσει από το μηδέν, να πάρει το άυλο και να του δώσει υλική και μετρήσιμη υπόσταση. Όσο πιο απλό και αφαιρετικό είναι ένα σχέδιο τόσο περισσότερη σκέψη και προσπάθεια χρειάστηκε κατά την υλοποίησή του και τόσο πιθανότερο είναι να επιτελέσει με μεγαλύτερη επιτυχία τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε.

Πολλά πράγματα στην προσωπική μας ζωή αλλά και στην επαγγελματική μας καριέρα ως σχεδιαστών οπτικής επικοινωνίας είναι εύκολα, όταν ξέρουμε το πώς να τα κάνουμε, όμως αυτό που θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι το αν είμαστε αρκετά γενναίοι για να ταξιδέψουμε χαράσσοντας μια νέα πορεία και να κάνουμε κάτι πραγματικά καινούργιο.