Με γώνιασε η Λυσιστράτη του Αντώνη Γεωργίου. Η γλώσσα της άμεση, οργανική, ούτε πως την ακούμπησε η αποσύνθεση της Ιστορίας. Η Λυσιστράτη δεν έγινε ποτέ ανόργανη χημεία. Παρέμεινε ένα παλιό γνώριμο αστείο. Αυτή είναι η δική της τραγική ιστορία που εξιστορεί το κείμενο. Ο Αντώνης Γεωργίου οικειοποιήθηκε με απόλυτη φυσικότητα μια φωνή δυόμιση χιλιάδων χρόνων για να μιλήσει αυτοαναφορικά και καυστικά για τις πιο κοντινές αλήθειες. Και σκέφτηκα πως το "τέχνασμα" της Λυσιστράτης τον αντάμειψε [συγγραφικά], αφού του επέτρεψε να αφοπλίσει αυτό το κουσούρι της καχυποψίας που προτάσσει ο σύγχρονός μας εαυτός σε ό,τι του λέει κατάμουτρα... αλήθειες. Η Λυσιστράτη έχει το αφοπλιστικό τεκμήριο του χρόνου.Δεν είχε όλο το κείμενο την ίδια αφοπλιστική δύναμη [για μένα].

Ο πόλεμος και ο έρωτας, τα δύο άκρα που πυροδοτούν τον πύρινο λόγο της Λυσιστράτης, έμοιαζαν σε σημεία να περιστρέφονται γύρω από κάτι χωρίς να το κοιτάζουν στα μάτια. Παρά την καίρια και καταιγιστική κριτική του κειμένου, είχα την αίσθηση πως σ' αυτά τα σημεία ο λόγος δεν κατάφερε να μπήξει το μαχαίρι βαθιά στο κρέας, να φανερώσει επί σκηνής την αιμομικτική σχέση ανάμεσα στη βία και τον ακρωτηριασμένο έρωτα, την προσωπική διαστροφή ενός πολιτισμού που εν τέλει το μόνο που τον εξιτάρει είναι η βία. Και σκέφτηκα πως αν το κείμενο έσκαβε πιο βαθιά σε αυτά τα σημεία, ίσως στο τέλος να κατάφερνε να ανοίξει μια τρύπα ώς την άλλη μεριά.

Εμένα όμως, προσωπικά, κάτι μου έκανε που το κείμενο με άφησε γωνιασμένη στο σκοτάδι, και που ο επίλογος επί σκηνής ήρθε έτσι στα σιωπηλά από τα αριστερά και μου έδειξε την πόρτα πριν το χειροκρότημα.

Λουΐζα Παπαλοΐζου