Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Έχουμε μια αδυναμία στην Κύπρο. Μάθαμε σε επίπεδο πολιτικής [με την ευρύτερη έννοια των όσων μας αφορούν συλλογικά] να μην μιλάμε για το μέλλον ως προσβάσιμο χώρο, ως κατάσταση την οποία χειριζόμαστε στο παρόν με τα εργαλεία και τις αντιλήψεις που χτίσαμε στο παρελθόν. Είμαστε τυφλοί σε σχέση με το μέλλον.

Γι' αυτό περιμένουμε εξωτερικές δυνάμεις να το διαμορφώσουν. Έσιει ο Θεός, έσιει η μοίρα, έχουν τα ψηφίσματα, το διεθνές δίκαιο, η παγκόσμια δικαιοσύνη. Αδικούμαστε ή γιατί όλοι είναι εναντίον μας ή απλώς επειδή είμαστε αδύναμοι. Έχουμε όμως σίγουρο το πάνω χέρι σε κάποιο επίπεδο, σε πολιτικό [το διεθνές δίκαιο είναι μαζί μας], ηθικό [έχουμε δίκαιο και ας μην το ξέρει κανένας άλλος] ή μεταφυσικό [ο Θεός που λέγαμε].

Κάποιον που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο τον λέμε ψυχολογικά και κοινωνικά ανώριμο. Θα τον κατηγορούσαμε πως βλέπει τον κόσμο εντελώς εγωιστικά και πως μέσα από την εξιδανίκευση των πράξεών του ουσιαστικά καταδικάζει τον εαυτό του στη μεμψιμοιρία και τη μετριότητα. Κι έρχονται οι στιγμές για όλους μας όταν αντιλαμβανόμαστε πως συμπεριφερόμαστε με έναν τρόπο που πάντα καταδικάζαμε σε άλλους.

Η πολιτική θέση πηγάζει από τα προσωπικά βιώματα, από την ιστορία της χώρας και από τα όσα έμαθαν οι γενιές που διαμόρφωσαν αλυσιδωτά τον τρόπο σκέψης η μια της άλλης, μέχρι το σήμερα. Γι' αυτό και η προσωπική μας μοιρολατρία έχει μια πολιτική διάσταση. Από εκεί και πέρα; Δεν έχουμε και κάποια επιλογή;

Μια μέρα μεγαλώνουμε, σε προσωπικό επίπεδο, φαινομενικά απότομα. Δεν αλλάζουμε σχήμα και μέγεθος ξαφνικά, αλλά το μυαλό μας γυρίζει τον διακόπτη από την προηγούμενη κατάσταση, την παιδική, στην επόμενη, την ενήλικη. Με πολλούς ανθρώπους αυτό γίνεται αυτόματα, με κάποιους άλλους θέλει λίγη προσπάθεια. Το μόνο που αλλάζει εκείνη τη στιγμή είναι η συνειδητοποίηση πως έχουν αλλάξει τα υπόλοιπα. Η συμπεριφορά και η αντίληψη έρχονται να συντονιστούν με το σώμα που αναπτύξαμε, τις συμπεριφορές και τα όσα περιμένει ο κόσμος από εμάς. Έρχεται η ώρα που και ως χώρα θα γυρίσουμε αυτόν τον διακόπτη.

Τότε αποκτούμε πλέον πλήρως τη δυνατότητα να χειριστούμε το μέλλον όχι ως άγνωστη, απάτητη γη, αλλά ως τοπίο στο οποίο μπορούμε και επιβάλλεται να κινηθούμε. Τι εμποδίζει κάποιον που το έχει κατανοήσει ως άτομο να το πραγματοποιήσει ως πολίτης ή και όλοι μαζί ως κοινωνία;

*Twitter: @nekatomenos