Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Έχω να τον δω περισσότερο από τρεις εβδομάδες. Από την τελευταία φορά που τον είδα, δεν είχα το θάρρος να γράψω. Γράφω σήμερα όμως επειδή δεν αντέχω άλλο.

Πρέπει με κάποιο τρόπο να βγάλω τα πράγματα που νιώθω μέσα μου. Κανένας δεν θα καταλάβει τα συναισθήματά μου, και φυσικά κανένας δεν θα πιστέψει την ιστορία που θα του πω. Ο μόνος τρόπος είναι μέσα από αυτό το ημερολόγιο. Σκέφτηκα ότι με τον τρόπο μου δίνω ζωή, ψυχή σε μια στιβάδα από χαρτιά.

Πάλι όμως. Κάποιες φορές δεν μπορείς ούτε να γράψεις αυτά που νιώθεις. Είναι κρυμμένα τόσο βαθιά μέσα σου, που δεν έχεις τη δύναμη ή το θάρρος να τα ανασύρεις. Ξέρεις ότι είναι εκεί, κρυμμένα σαν άγριο ζώο μέσα στη νύχτα και περιμένουν να ορμήξουν με την πρώτη ευκαιρία. Δεν τους δίνεις το δικαίωμα όμως. Ούτε και εσύ η ίδια θέλεις να τα αντιμετωπίσεις, να τους δώσεις δομή και ύλη μέσα από τις λέξεις σου. Κάποια πράγματα καλύτερα να μένουν κρυφά.
Αυτό όμως δεν μπορώ να το κρατήσω άλλο μέσα μου. Μου λείπει. Μου λείπει η παρέα του. Οι ιστορίες που λέγαμε. Μου λείπει η παρουσία του, η αύρα του. Μου λείπει ο τρόπος που χαϊδεύει τα μαλλιά μου και μου λέει ότι μοιάζουν με μετάξι. Πεθύμησα να τον έχω εδώ δίπλα μου, όπως τόσα και τόσα βράδια. Την τελευταία φορά, μου μίλησε για τα βραχιόλια. Ότι είναι κάτι που φοράνε και στον κόσμο του. Μια τρομακτική σύμπτωση είναι ότι κι εκείνοι ανταλλάζουν βραχιόλια κάθε Μάρτη και στο τέλος του μήνα τα κρεμούν στο μεγάλο δέντρο. Δεν ήξερε να μου πει για ποιο λόγο. Υποσχέθηκα να ψάξω στην εγκυκλοπαίδεια. Δεν βρήκα κάτι που να βγάζει νόημα. Μόνο ότι σε κάποια χωριά της Γιουγκοσλαβίας φοράνε βραχιόλια από άσπρη και κόκκινη κλωστή και στο τέλος του Μάρτη τα κρεμάνε σε δέντρα. Είναι ένα αρχαίο έθιμο, λέει, που κανείς δεν ξέρει πώς ξεκίνησε.

Ανυπομονώ να του πω ότι βρήκα αυτό, είμαι σίγουρη ότι θα του αρέσει.
Του εξήγησα ότι εμείς φοράμε βραχιόλια όλων των χρωμάτων και ότι είναι λίγοι αυτοί που συνεχίζουν το έθιμο με τα μαρτάκια. Άνοιξα το ξύλινο κουτάκι με τις κορδέλες μου και βρήκα ένα μικρό μπλε υφασμάτινο βραχιόλι που είχα φυλάξει από καιρό.Του το έβαλα στον αριστερό του καρπό και το έδεσα. "Να με θυμάσαι όταν το φοράς και όταν το φοράς να με θυμάσαι", του είπα.Μου χαμογέλασε, με αγκάλιασε σφιχτά και μπήκε στην ντουλάπα. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.