Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Αγαπημένη μου κόρη,

Το εικοστό γράμμα που σου γράφω. Παρακάτω θα σου περιγράψω το τι έγινε τζείνο το απόγευμα που εσκότωσα τον Αντρέα Γεωργίου.

Εν σου κρύφκω ότι με τον τζαιρό είχα αρχίσει να συνδέουμαι μαζί του. Άμα μοιράζεσαι την καθημερινότητα κάποιου, εν αναπόφευκτο να αναπτύξεις συναισθήματα. Ήταν σημαντικός για μένα ο Αντρέας Γεωργίου. Όι αρκετά για να του χαρίσω την ζωή, αλλά μπορώ να σου πω ότι υπήρξε κάποια στιγμή που έκαμα δεύτερες σκέψεις.
Ετύλιξα καμπόση τέλλα γυρώ που την μέση του τζαι πίσω που την καρέκλα του συνοδηγού. Έκατσα για λλίες στιγμές δίπλα του στην καρέκλα του οδηγού τζαι επεριεργάστηκα την σκηνή. Απόλυτη ηρεμία. Είδα τα δάκτυλα του να τεντώνονται τζαι να χαλαρώνουν, σαν τα πλοκάμια του χταποθκιού στες άκρες των σιερκών του. Δεμένος σφικτά, στην δερμάτινη πολυθρόνα, με μαύρη τέλλα 3Μ. Τα σιέρκα του τζαι τα πόθκια του, διπλά δεμμένα με cable ties. Ήταν αδύνατο να ελευθερωθεί.

Τα μάθκια του, γεμάτα αγωνία, πανικό, απορία. Πώς εκατέληξα δαμέ; Τι συμβαίνει; Ο τρόμος του ανεξήγητου.
Σε μια τελευταία προσπάθεια, άρκεψε να κτυπά τα πόθκια του με δύναμη στο ταμπλό τζαι να σφίγγεται απελπισμένα να ελευθερωθεί. Εκατέληξε να αφήσει μια πνιχτή κραυγή. Ένα συνεχόμενο λυγμό όπως τες κοτζιάκαρες που μοιρολοούν. Τζαι ανάμεσα στα δάκρυα του, άρχισε να παραμιλά.
"Τα μωρά μου. Τα μωρά μου... Σε παρακαλώ... τα μωρά μου... άφησ' με να φύω..."
Τζαι άρκεψε ξανά να κλωτσά. Όπως τον σιοίρο που του εκόψαν τον λαιμό. Σε τζείνο το σημείο, ελυπήθηκα τον. Εσκούπισα του τα δάκρυα με το πίσω μέρος του σιερκού μου τζαι ίσιωσα του τα μαλλιά του. "Εννά έχω την έννοια τους" είπα του.

Είδε με στα μάθκια. Άρκεψε να παουρίζει όπως τον οχτρό τζαι να με ξιτιμάζει. Άνοιξα την τσάντα μου τζαι έφκαλα το ταγκούι με την πεζίνα που εκουβαλούσα μαζί μου. Εφκιέρωσα το πάνω του. Έλουσα τον. Που την κουρία ως τα νύσια του.

Εκατέβηκα, εκλείδωσα το BMW τζαι άναψα τον Ζίππο που είχα μαζί μου. Που το λλίο ανοιχτό παράθυρο, επέταξα μέσα τον αναπτήρα. Άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο της πεζίνας που ανάφκει τζαι σε λλία δευτερόλεπτα, είδα τον να χτυπά τα τζάμια.

Είδα να αφήνει τάτσες που λιωμένο πλαστικό τζαι αίματα, στα παράθυρα του θωρακισμένου αυτοκινήτου. Σιγά-σιγά να χάννει την δύναμη του τζαι να αφήνεται στην μοίρα του. Σε μια πυρωμένη φυλακή.
Χωρίς να φκάλω την κουκκούλα μου, με την τσάντα στους ώμους μου, απομακρύνθηκα. Πίσω μου είδα την γκόμενα, γυμνή να βουρά στην αυλή της φάρμας. Με τα σιέρκα της δεμμένα πίσω που την πλάτη της. Να φωνάζει βοήθεια τζαι να κλαίει. Τζαι πίσω που την καφκάλλα, ο κόκκινος ήλιος να μας 'ποσιαιρετά. Επίστευκα ότι τζείνο θα ήταν το τέλος της ιστορίας. Ήταν μόνο η αρχή.

Ουρανός