Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

 Έλαχε το αδύνατον σημείον του σχεδίου μου να ήταν η Λένα. Μια αδιάφορη και μονότονη συνάδελφος στο τμήμα πληροφορικής. Έναν αργοκίνητον πλάσμαν που είσεν χρώμαν άσπρον, μαύρον, ενίοτε γκρίζον, τζαι εμιλούσεν σάνναν τζαι κάπκοιος την επρογραμμάτισεν χρόνια πριν με έναν σετ που λέξεις τζαι εκφράσεις τις οποίες δεν εμπορούσεν να αλλάξει.

Η Λένα, λοιπόν, δεν εκατείχεν τζαι πολλά 'που υπολογιστές. Θα έλεγε κάπκοιος ότι άμμα είσαι προγραμματιστής τζαι δουλεύκεις στο τμήμαν πληροφορικής της κυβέρνησης κάτι θα ξέρεις 'που τεχνολογίαν. Η Λένα, όμως, μηδέν.

Σίουρα τον τζαιρόν που την επροσλάβαν κάτι θα εσκάμπαζεν. Τότε, όμως, οι υπολογιστές πρέπει να εδουλεύκαν με κάρτες ή με λάμπες τζαι όι με πληκτρολόγια τζαι ίντερνετ. Με λλία λόγια, η Λένα όπως την επροσλάβαν έμεινεν. Ούτε έμαθεν κάτι παραπάνω, ούτε εξελίχτηκεν σε κάτι άλλον. Για να σου πω τζαι το σωστόν, όμως, σε τζείνον που έκαμνεν ήταν εντάξει. Στο να προγραμματίζει το αρχαίον σύστημαν των αρχείων δηλαδή. Ένα αρχαίον σύστημαν με έναν αρχαίον προγραμματιστήν με λλία λόγια.

Εν πάσει περιπτώσει, άρχισα να κάμνω παρέαν με την Λέναν, όταν της εφέραν νέον υπολογιστήν. Επειδή δεν τα έβρισκεν με την νέαν τεχνολογίαν, συχνά-πυκνά εβοηθούσα την. Για να μεν πηαίννω τζαι να στρέφουμαι στο γραφείον της, εγκατέστησα έναν πρόγραμμαν στον υπολογιστήν της για να μπορώ να συνδέομαι όποτε χρειάζεται βοήθεια.

Έτσι είχα απεριόριστην και ανεξέλεγκτην πρόσβασην στον υπολογιστήν της Λένας τζαι κατ' επέκταση σε ό,τι είσεν πρόσβασην η Λένα. Δηλαδή, αρχεία πολιτών, δηλώσεις, στοιχεία. Τα πάντα. Αν θα κρατήσεις κάτι 'που τούτη την ιστορίαν, Ρέα μου, να θυμάσαι: Ποττέ μεν εμπιστεύκεσαι σε κανέναν τον υπολογιστήν σου τζαι τους κωδικούς πρόσβασης σου.

Μέσα 'που τον υπολογιστήν της Λένας έψαξα τζαι ηύρα τα στοιχεία που ήθελα για τον Αντρέαν Γεωργίου. Στον υπολογιστήν της έψαξα να εύρω στοιχεία για την οικογένειαν του, για τους φίλους του, για την καύκαν του. Στον υπολογιστήν της έκαμα ούλλες τις βρομοδουλειές μου. Πού να ανακαλύψει η τζοιμισμένη ότι έκαμα το κομπιούτερ της κεντρικόν στρατηγείον. Έτσι, λοιπόν, 'που τον υπολογιστήν της Λένας έγραψα τζαι ετύπωσα το μανιφέστον μου. Χωρίς η ίδια να πάρει χαπάριν.

Αφού έκαμα τες αλλαγές που έθελα στο ημερολόγιον της εκτυπωτικής μηχανής, επαρέδωσα το αρχείον στον μάστρον μου. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι μέσα στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις ήταν τζαι η διεύθυνση του υπολογιστή της Λένας. Την νύχταν που το εσυνειδητοποίησα έπαθα όπως τον ποντικόν που τον εποτίσαν ασίτ. Δεν εμπορούσα να κάμω οτιδήποτε όμως. Ούτε να κλέψω το αρχείον πίσω εμπορούσα, ούτε να δημιουργήσω άλλον χωρίς να κινήσω υποψίες. Εδέχτηκα με δυσκολίαν, λοιπόν, ότι μπορώ να ελέγξω μόνον τες δικές μου πράξεις τζαι όι των άλλων. Ότι είτε η Λένα θα με προδώσει είτε οι μπάτσοι θα είναι τόσον αχάπαροι, που δεν θα μπορέσουν να φκάλουν τίποτε μέσα 'που το ημερολόγιον. Αποφάσισα, λοιπόν, απλά να περιμένω.