Γράφει η Βάλια Καϊμάκη | valia@inrec.gr

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω ό,τι πέφτει στα χέρια μου -άρθρα, επιστημονικές έρευνες, δηλώσεις ερευνητών- για τη σύνδεση του διαδικτύου με την κοινωνία. Είναι μέρος της δουλειάς μου και το κάνω ευχάριστα. Ωστόσο, δεν παύει να με εκπλήσσει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα εδώ και πολλά χρόνια διαβάζω τα ίδια και τα ίδια. Και αναρωτιέμαι: δεν έχουν βρει ακόμη κάτι καινούργιο ή απλώς τα όσα λέγονται δεν μπαίνουν στο κεφάλι του κόσμου;
Απλό παράδειγμα, η σήμανση στα βιντεοπαιχνίδια, η οποία δεν είναι βαθμός δυσκολίας αλλά καταλληλότητα. Όταν στα πανάρχαια χρόνια του κινηματογράφου μας λέγανε "ακατάλληλο δι' ανηλίκους", γιατί το κατανοούσαμε μια χαρά; Επειδή τώρα λέει "ηλικία 18+", αλλάζει μήπως κάτι;
Έχει σίγουρα αλλάξει το γεγονός ότι οι βιομηχανίες του θεάματος επέβαλλαν με τον τρόπο τους να υπάρχουν ελάχιστες ταινίες "ακατάλληλες". Τις έφτιαχναν έτσι [πιο light, όπως το πρόσφατο παράδειγμα του "50 αποχρώσεις του γκρι" και τα σαδομαζοχιστικά του] και ταυτόχρονα επέβαλλαν τη βία ως κάτι το "φυσιολογικό", το σύνηθες... που δεν ενοχλεί, ούτε εμάς ούτε τα παιδιά.

Στους κινηματογράφους, ωστόσο, υπήρχε και μια "πόρτα". Πήγαινε η πιτσιρικαρία να μπει στην τσόντα, της έκοβαν τη φόρα. Δεν μπορούσαν να μπουν. Τώρα εμείς, οι γονείς, πάμε και τους αγοράζουμε τα παιχνίδια με την άκρατη βία. Και τους τα δίνουμε.

Ο ρόλος του γονιού είναι σημαντικός σε όλα τα θέματα που αφορούν τη χρήση της τεχνολογίας. "Η διατήρηση ενός καλού επιπέδου επικοινωνίας στην οικογένεια είναι θεμελιώδους σημασίας για την προστασία του εθισμένου παιδιού στη χρήση του διαδικτύου. Αυτό επιτυγχάνεται με τον καθορισμό των στόχων από την πλευρά των γονέων, την επιλογή της κατάλληλης στιγμής για συζήτηση, η οποία πρέπει να είναι πριν την πλοήγηση στο διαδίκτυο και όχι κατά τη διάρκεια ή στο τέλος της", διάβασα δήλωση του Κωνσταντίνου Σιώμου, ψυχιάτρου παιδιών και εφήβων και προέδρου της Εταιρείας Μελέτης των Διαταραχών από το Διαδίκτυο στην Ελλάδα. "Επίσης, είναι σημαντικό οι γονείς να έχουν κοινή στάση στην αντιμετώπιση του προβλήματος, να δείχνουν στο παιδί τους πόσο νοιάζονται, να βάζουν λογικούς κανόνες στη χρήση του διαδικτύου, η τοποθέτηση του υπολογιστή θα πρέπει να είναι σε κοινό χώρο στο σπίτι για να ελέγχεται το είδος της χρήσης και τέλος πρέπει να ενθαρρύνουν το παιδί να βρει εναλλακτικές δραστηριότητες", συνέχιζε.

Μα αυτά τα λέγαμε 15 χρόνια πριν. Ξανά και ξανά και ξανά. Τι συμβαίνει λοιπόν; Όταν οι γιατροί λένε ότι μία έρευνα έδειξε ότι η κανέλα προκαλεί καρκίνο, τρελαίνονται όλοι και κόβουν την κανέλα από τους λουκουμάδες. Γιατί με τα παιδιά μας δείχνουμε τόση ελαφρότητα;
Μήπως γιατί ο υπολογιστής, η τηλεόραση, το κινητό είναι οι καλύτερες μπέιμπι-σίτερ; Στο σπίτι αλλά και παντού αλλού: το εστιατόριο, την παραλία, τη βόλτα. Τόσο ήρεμα παιδιά, κολλημένα στην οθόνη δύσκολα έβρισκες στο παρελθόν. Σήμερα μια χαρά. Οι γονείς μπορούν ν' απολαμβάνουν το φαγητό ή το ποτό τους ανενόχλητοι, η δύναμη της οθόνης είναι ακατανίκητη.

Εγώ πάντως βαρέθηκα να δίνω συμβουλές σε γονείς. Βαρέθηκα να βλέπω γονείς αδιάφορους, παιδιά κολλημένα.
Και το κόλλημα, ως ένα βαθμό, δεν υπάρχει τρόπος να το γλιτώσεις. Να σας δώσω μια φρέσκια συμβουλή, που δεν θα έχετε δει αλλού; Να αποφεύγετε τις φορητές συσκευές. Αντί για κινητό, κονσόλα. Αντί για τάμπλετ, υπολογιστή. Τουλάχιστον δεν μπορούν να το κουβαλάνε παντού μαζί τους, όσο πιο ογκώδες και βαρύ, τόσο καλύτερα.
Άλλο δεν λέω. Γιατί και σε 15 χρόνια από σήμερα, 30 στο σύνολο δηλαδή από τότε που το πρόβλημα ξεκίνησε, τα ίδια θα λέμε πάλι.