Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος*

Καταρχήν δεν θα αναλώσω τον χρόνο σας με αναφορές για το ποιος είναι ο Goran Bregovic. Αρκεί μια έρευνα στο διαδίκτυο για να σας αποκαλύψει την ιστορία αυτού του ομολογουμένως μεγάλου δημιουργού.

Πάμε στην Πέτρα του Ρωμιού και στην εκεί συναυλία στο πλαίσιο εκδηλώσεων Πάφος2017. Οι σιδερένιες κερκίδες γέμισαν γρήγορα με κόσμο που περπάτησε πολύ για να φτάσει στην πολυπόθητη θέση. Γονείς με παιδιά ταλαιπωρημένα, ηλικιωμένοι, νέοι και νέες περίμεναν με αγωνία να ακούσουν τη λεγόμενη Wedding and Funeral Orchestra. Σου έκανε εντύπωση ο μεγάλος αριθμός παντός είδους υπευθύνων που υπήρχε στον χώρο. Από περιπολικά με φάρους αναμμένους, ανθρώπους της πολιτικής άμυνας με τη στολή τους, σεκιουριτάδες ένα τσούρμο, και ένας τεράστιος αριθμός εθελοντών. Η πρώτη εντύπωση που απεκόμιζε κανείς πλησιάζοντας στη θέση του είναι πως έπρεπε να προσέχει την αναπνοή του. Οι οδηγίες από όλους αυτούς έδιναν και έπαιρναν. Από τους αστυνομικούς, τους παρκαδόρους, τους ανθρώπους στην είσοδο και πολλοί, μα πάρα πολλοί υπεύθυνοι στη σκηνή.

Και εδώ ερχόμαστε στο κέντρο της ιστορίας μας. Η σκηνή δεν ήταν για φοβητσιάρηδες. Αν είχες ψήγμα υψοφοβίας την έπαθες, όπως μια γυναίκα μπροστά μου που παραλίγο να λιποθυμήσει. Οι εξέδρες εκτείνονταν απότομα προς τα πάνω και κάθε σου βήμα κουνούσε σαν τραμπάλα τη σειρά σου. Οι υπεύθυνοι έδιναν οδηγίες να μην ακουμπήσεις πίσω επειδή είχε τοποθετηθεί ένα πολύ λεπτό ξύλο και μπορεί να υποχωρούσε ανά πάσα στιγμή. Επίσης έδιναν οδηγίες να προσέχεις καθώς ανοίγεις την τσάντα σου γιατί αν σου έπεφτε κάτω κάποιο αντικείμενο θα κατέληγε στον γκρεμό ή στη θάλασσα κάτω απ’ τα πόδια σου. Όσες φόρεσαν κάποιου είδους τακούνι την έπαθαν αφού τα σίδερα κάτω απ’ τα πόδια σου ήταν διάτρητα και άνετα μπορούσες να κολλήσεις και να πέσεις μα ευτυχώς αυτές ήταν λίγες, αφού οι οδηγίες των διοργανωτών προς τα social media ήταν σαφείς για το θέμα τούτο. Όσοι βέβαια δεν έχουν πρόσβαση σε τέτοιου τύπου ενημέρωση την έπαθαν. Οι υπεύθυνοι πάντως κρατούσαν όλοι από ένα φαναράκι και έφεγγαν του κόσμου σε κάθε του αγχωτικό βήμα. Εννοείται πως απαγορευόταν το φαγητό (κρακεράκια κ.λπ.), το κάπνισμα και όποιο ποτό. Σύντομα αποκτούσες την αίσθηση πως ήσουν σε περιπέτεια αφού η ισορροπία που έπρεπε με προσοχή να έχεις προκειμένου να μην ζαλιστείς από την ταλάντευση της κατασκευής, σε συνδυασμό με τις αυστηρότατες οδηγίες των πολλών υπευθύνων, όλα αυτά σε έκαναν να νιώθεις βαρυποινίτης που η τελευταία του επιθυμία ήταν να πάει σε συναυλία. Εννοείται πως οι πολλοί υπεύθυνοι έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους από φόβο μην πάθει κανένας κάποιο κακό και γι’ αυτό οι καλοί Κύπριοι τους δικαιολογούσαν. Εξαίρεση ήταν πολλοί ξένοι, τουρίστες κ.λπ. που ζητούσαν συνεχώς εξηγήσεις, για τη θέση τους που δεν υπήρχε, για το ότι τους χώριζαν απ’ την παρέα αφού δεν υπήρχαν δύο συνεχόμενες θέσεις και αφού διέταζαν με αγέλαστο και αυστηρότατο ύφος όσους ήθελαν να βγουν έξω για να πάρουν λίγο αέρα απ’ την ομολογουμένως θερμή και υγρή νύχτα, να μην επιστρέψουν πίσω γιατί… «απαγορεύεται». Οι άνθρωποι αυτοί, έμπειροι από συναυλίες και μεγάλα φεστιβάλ στη χώρα τους, άλλοι γελούσαν, άλλοι θύμωναν, άλλοι σιωπούσαν. Το μικρό μπουκαλάκι νερό στο μοναδικό περίπτερο εκεί στην πέτρα είχε ένα ευρώ [!!!!] και η τιμή ήταν κολλημένη πάνω από μια άλλη… και πολύς κόσμος με τάσεις λιποθυμίας αγόραζε 5-6 μπουκαλάκια.

Μέσα σ’ αυτό το αβέβαιο σκηνικό πορείας προς το εκτελεστικό απόσπασμα ξεκινά η πολύ καλή Βασιλική Αναστασίου με την πολύ δουλεμένη μπάντα της με διαλεχτούς μουσικούς και χορωδία. Γύρω στις 10 ξεκίνησε ο Goran Bregovic. Η πολυαναμενόμενη στιγμή για την οποία πολύς κόσμος πλήρωσε 30 ευρώ. Οι τσιγγάνικοι του ήχοι αρχικά ανέβασαν το φοβισμένο ακροατήριο. Μα δεν μπορούσες να κινήσεις το πόδι σου στον ρυθμό της μουσικής αφού υπενθυμίζω, οι εξέδρες κουνιόντουσαν σαν τρελές και ο φόβος της κατάρρευσης μεγάλωνε… Οι δύο Βουλγάρες τραγουδίστριες του φίλου μας στέκονταν σαν κούκλες καλοστολισμένες στη σκηνή χωρίς να καλοακούς τις φωνές τους εκεί στη σκαλωσιά ψηλά. Αίσθηση μεγάλη έκανε στους έμπειρους ακροατές η απουσία του μπάσου και των ντραμς και κάθε έγχορδου. Με λίγα λόγια τα δύο αυτά βασικά όργανα ήταν προηχογραφημένα, όπως και πολλά άλλα ηχητικά μέρη της παράστασης, δίνοντάς σου την αίσθηση πως το όλο εγχείρημα ήταν φορτωμένο με το λεγόμενο playback, πράγμα περίεργο για το επίπεδο του Σέρβου συνθέτη και ιδιαίτερα ενοχλητικό, αφού δεν πληρώνεις 30 ευρώ για να ακούσεις δυνατά beat playback αλά κλαμπ που επικαλύπτουν όλα τα άλλα, έλεος, αυτά δεν γίνονται ούτε στην τηλεόραση. Εννοείται πως σε προηγούμενες συναυλίες του, στο Παρίσι ας πούμε, και ντραμς είχε και μπάσο και απ’ όλα. Τώρα αν αυτό είναι μια άποψη του δημιουργού, με συγχωρείς αλλά δεν ακουγόταν καθόλου επιτυχημένη.

Όμορφες στιγμές βεβαίως και υπήρχαν όπως και ωραία τραγούδια, μα δεν είμαι σίγουρος αν τα είδα ωραία σε μια προσπάθεια να ισορροπήσω μέσα μου όλα τα πιο πάνω παράδοξα.

* Ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος είναι μουσικός

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ©ΠΑΥΛΟΣ ΒΡΥΩΝΙΔΗΣ